Ploegen in de poldermodder

Zaterdag 16 oktober is het droog, maar de weg is nat en dus pak ik de mountainbike om de Wijk en Wouden-route weer eens te rijden. Het begint al goed in de Leidschendammerhout, met ongelofelijk veel modder en binnen vijf minuten al natte voeten. Het stukje langs de A4 schrap ik eerst even, maar later probeer ik dit traditioneel natte stuk toch te rijden en dat valt erg mee. Er is één vrij kort stukje waar het echt te nat is, de rest van de route is vrijwel overal goed te rijden, al liggen er wel veel plassen. In de bergen heb je mountainbike-schoenen met versteviging voor rotsen. Is het niet eens tijd om voor deze natte polderroute mountainbike-laarzen te introduceren?

Hoewel ik de route al meerdere keren heb gereden, blijft het rond Leiden even zoeken naar de goede weg. Er staat een straffe wind, maar m'n nieuwe jack bewijst goede dienst: lekker winddicht en niet te zweterig. Daar ga ik nog veel plezier van hebben. 

Tussen Zoeterwoude en Stompwijk gaat de tocht over een mooi kerkpad met prachtige verre en lage luchten. Een hollandsche meester zou hier een fraai doek van weten te maken, ik behelp me met een  plaatje met de telefoon. Ook mooi en net wat sneller. 

Na een kleine drie uur rustig maar geconcentreerd rijden spuit ik m'n aluminium rosje weer schoon en spring ik zelf onder de douche. Mountainbiken is toch echt anders dan duurrijden, met de korte stukjes en geconcentreerd rijden. Het is jammer dat de route nog relatief veel asfalt bevat, want met de name de stukken van de weg af zijn verslavend mooi. Die flow wordt steeds onderbroken door het asfalt. Het zal wel niet te vermijden zijn in de drukke randstad, maar is wel jammer. 

Gefietst: zo'n 45km in 2.45 minuten. Droog, circa 10 graden, windkracht 4-5 tegen tot Leiden. Wel heel modderig en drassig, vanwege grote regenbuien in de nacht.

Voedingsleer en bloggen

Op zaterdag 9 oktober kan ik een korte rit meedoen met de toerclub, omdat ik in de middag nog een afspraak in Deventer heb. De groep rijdt richting Breukelen en dat betekent dat ik uitstekend mee kan rijden via Boskoop naar Woerdense Verlaat. Daar buiten Peter en ik af via Noorden. Het gesprek gaat al snel over gezond eten en voeding uit de oertijd. Maar ook onderwerpen uit 2010 zijn interessant: hoe kom je als kleine ondernemer aan je klanten en wat kan een blog voor je betekenen?

Voordat ik het weet staan we alweer bij Gelderswoude en rij ik de laatste kilometers nog lekker fit door naar huis. Een ritje van 95km voelt tegenwoordig kort. Kicken, het was twee jaar geleden nog ondenkbaar dat ik zo ver kon fietsen. Grappig om te beseffen hoe een nieuwe hobby al zo snel vertrouwd kan worden. Ook grappig om me af en toe te beseffen hoe kort ik eigenlijk nog maar fiets.

Te lang te weinig gereden

Zaterdag 2 oktober kan ik eindelijk-eindelijk-eindelijk weer eens een fatsoenlijke zaterdagrit rijden. De herfsttocht staat op het programma en doet z'n naam eer aan. Op een natte weg met hier en daar blaadjes rijden we weg. Al voor Stompwijk slip ik in een flauwe bocht (val gelukkig niet) en zo zit de schrik in m'n benen. Ik rijd onwennig en onhandig en stumper door de bochten. Na een paar kilometer besluit ik lekker achterin de kleine groep te gaan hangen, zo heeft de rest tenminste geen last van m'n beroerde bochtentechniek vandaag. 

Na een hele tijd fietsen over mooie dijkjes en paadjes herken ik een brug: zijn we nu pas bij Alphen? Inderdaad, we hebben een forse lus gemaakt en moeten nog een heel eind. Even zakt de moed me in de schoenen. Ik heb de afgelopen maanden vrijwel geen lange ritten kunnen maken. Is het niet beter om vanaf hier rustig met een lusje naar huis te rijden? Maar het rijden met de groep is veel te leuk om af te haken, dus rijd ik vrolijk verder mee.

Tot Oudewater gaat het heerlijk en dan stoppen we, met 72 km op de teller voor een goede koffie mét omelet. Het is zowaar nog net warm genoeg voor het terrasje. Nieuwsgierige toeristen staan ons vanaf het marktje te bekijken. Blijkbaar zijn we een mooie authentiek hollandse attractie, met onze fietsen en smerige gezichten van de opspattende modder.

Na Oudewater gaat het nog heel even lekker. Dan slaat het gebrek aan kilometers in de benen genadeloos toe. Ik zie borden die vermelden dat alles nog erg ver weg is (Gouda, Reeuwijk), terwijl ik er echt al doorheen zit. Ik zak naar achteren in de groep en doe wanhopig pogingen niet te ver achterop te raken. Gelukkig rijden we niet al te hard én hebben we de wind af en toe mee. Zo kan ik aanhaken en werk ik gestaag door. Gelukkig, Reeuwijk. Gelukkig, nog 3km naar Boskoop. Gelukkig, Boskoop. Gelukkig, de HSL. Gelukkig, Benthuizen! Hier kan ik met goed fatsoen afhaken en richting Stompwijk rijden, terwijl de groep doorgaat naar Zoetermeer.

Ik rijd het dorpje binnen en ga op zoek naar een supermarkt. Helaas ben ik vanochtend vergeten bidons mee te nemen. Een klein flesje AA biedt een beetje uitkomst, maar ik heb nu ERGE dorst. De supermarkt heeft prima sportwater en met een litertje zak ik op een bankje in de zon. Waarom zou ik hier eigenlijk ooit nog weer weggaan?

Na een kwartiertje raap ik al m'n moed bij elkaar. Er staat nog heel wat op het programma vandaag, zoals een verjaardag, dus is het toch handig om door te fietsen. Ik pak de fiets en rijd in slakkentempo het Benthuizen uit. Gelukkig zit de wind een beetje mee. Ik zet de fiets in een lekker lage versnelling en haal zo toch nog de 25km/uur. Rustig rijd ik langs 't Geertje, om bij Stompwijk een volgend drink-stopje in te plannen. Dan gaat het voor de wind door de weilanden van Stompwijk, over de A4 en over de Vliet. Ik bedenk dat via de weg naar Voorschoten écht de aller-aller-kortste route naar huis is. Dus neem ik die.

Als ik de straat in rijd zie ik trots dat ik toch 140km heb gefietst in 5 uur en 27 minuten. Dat was hartstikke zwaar, maar ook mooi. Eindelijk weer eens écht gefietst!

Regen bij Leiden

Zaterdag 25 september regent het heel even voordat ik richting club rijdt. Helaas valt er een kwartiertje later in Zoetermeer een flinke bui, het gevolg bij het clubhuis kun je raden: ik ben de enige!

Ik laat me niet kisten, heb ik eindelijk eens een zaterdag tijd, dan zal ik fietsen ook. Ik besluit een rondje Noordwijk te maken, maar bij Leiden moet ik even schuilen voor een buitje. Een kleine kilometer verder in het centrum van Leiden, krijg ik opnieuw een bui. Al schuilend check ik buienrader (wat de mannen in Zoetermeer die ochtend al vanuit huis hebben gedaan): er blijkt een aantal flinke buien op weg richting Noordwijk. Al starend naar buienrader besluit ik: óf ik wordt heel nat, óf ik rij terug naar huis. Ik besluit tot het laatste.

Tussen de buien door spring ik op de fiets. Grote regenwolken hangen boven de horizon en naderen me rap. Maar ik ben sneller! Ik spurt Leiden uit en rij op hoog tempo langs Voorschoten naar Duivenvoorde. Ik win het wedstrijdje van de wolken en zet ze op een ruime achterstand. Dan kom ik thuis aan met 41 km in de benen naar een anderhalf uur rijden. Teleurstellend kort, maar wel droog.

Ooievaars op dinsdag

Dinsdag 21 september baal ik van alle te korte ritjes uit de afgelopen weken én heb ik wat tijd om de werkdag te verzetten naar de avond. Dus pak ik in de loop van de ochtend lekker de fiets. Langs het vertrouwde Stompwijk rijd ik over de dijkjes en kerkpaden naar Benthuizen. Daarna langs de HSL naar Hazerswoude en langs Boskoop tot vlak voor Alphen. In de weilanden wandelt een prachtig stelletje ooievaars en dan moet ik natuurlijk weer even stoppen voor een mooi plaatje.

Dan rijd ik dwars door de polderpaadjes terug naar Zoeterwoude. Daar bedenk ik dat het te mooi is om al lijnrecht langs de Vliet naar huis te rijden, dus rijd ik terug richting Stompwijk en dan opnieuw tussen de weilanden door naar huis. Even 2.28 minuten gereden en 56km op de teller. Het is weer niet heel ver, maar voor een doordeweekse solorit wel helemaal de moeite waard.

Korte zonnige zaterdagrit

Zaterdag 11 september kan ik kort met de groep mee, vanwege een familiefeestje in de Achterhoek in de middag. Via mooie paadjes rijden we om Delft naar Schiedam. Daar verlaat ik de groep en toer ik dwars door het centrum van het zaterdagse Delft en dan langs de Vliet naar huis. Het was een kort maar heerlijk ontspannen ritje, in de lekkere nazomerzon. Zo is fietsen wel heel relaxed! Na 66 km en 2.28 parkeer ik de fiets thuis weer in de schuur.

Snel even rijden

Zaterdag 4 september, 33km in 1.25 minuten

Lekkere zomeravondrit door de duinen

Dinsdagavond 31 augustus rijden we met de club een lekkere avondrit. Met pittig tempo via Wassenaar door de polders naar Katwijk en dan op hoog tempo zigzaggend door de duinen weer naar Wassenaar en dan naar huis. Even lekker 60 km wegtrappen in iets meer dan 2 uurtjes, zo lekker kan een zomeravondje zijn!

Dit is géén herfst, maar nazomer!

Op woensdag zit je nog lekker buiten te lunchen, op zaterdag is het écht weer voor de mountainbike. De weg is me te nat voor een groepsrit en na weken racen rijd ik plots weer op die andere fiets. Omdat ik er al in maanden niet meer ben geweest, begin ik lekker in het Buytenpark in Zoetermeer op het moutainbike parkoers. Het bos is nat en hier en daar erg modderig, maar over het algemeen goed te doen. Wel ben ik het mountainbiken flink verleerd. Al fietsend ontdek ik het weer: bril af want die beslaat, zadel veel lager en waar zijn die spieren voor de krachtige beklimming van heuvels ook alweer gebleven?

De steile heuvels aan de andere kant geven meer problemen: ik bedenk dat ik m'n 'asfaltbandje' er nog om heb zitten en slip genadeloos door de modder als het te stijl wordt. Dat is dan een mooi excuus om voor vandaag de echte heuvels te ontwijken en te kiezen voor de glooiende paadjes. Aan de achterkant ontdek ik er daar nog heel veel van die ik nog nooit eerder heb gereden. Zo heeft een verkeerde band toch nog nut.

Trouwens: wist je dat je met de goede band ook gewoon op één wiel kunt mountainbiken? Het ziet er spectaculair uit, maar je schijnt er zelfs een transalp mee te kunnen rijden, zo wordt me verzekerd door de rijder op de éénwieler die vrijwel alle paadjes gewoon kan rijden. Tof!

Gefietst: 25km in 1.42 minuten. Ongeveer 17 graden, eerst droog maar later een flinke bui. Op het parkoers in het Buytenpark, daarna via Stompwijk over de A4 en langs de Vlietlanden naar de Leidschendammerhout voor een stukje crossen in het bos.

Gewoon een lekker zaterdagrondje

Zaterdag 21 augustus is het hoog tijd om weer eens met de fietsclub me te rijden. Zonder lekker arriveer ik net op tijd bij de club. De wind lijkt van allerlei kanten te komen en met name op de kale kerkpaden is het voor mij hard werken om niet te lossen uit het wiel van de voorganger. In stilte prijs ik alle tegenliggers, waardoor de groep even vaart moet minderen en ik weer kan aanklampen. Met een windje dat niet te onderschatten is, rijden we via Moerkapelle en honderden binnenweggetjes door de polders naar 't Noorden voor de koffie.

Ook op de terugweg blijft de wind wisselvallig. Af en toe is het heerlijk rijden, dan weer werk ik me een slag in de rondte (en pijn in m'n rug) om er niet 'af te waaien'. Ik merk dat m'n basis er nog wel is, maar dat ik toch in de zomer weinig heb gereden. Dat wordt de komende weken even werken om weer bij te komen bij de groep. 

We rijden richting Zoeterwoude en ik peins wat wijsheid is: vanaf hier alleen naar huis rijden via de kortste route maar ook met de wind van de zijkant tegen? Of verder mee richting Zoetermeer en dan het laatste stukje vol tegen de wind in alleen rijden? Ik kies voor het laatste en dat blijkt een goede keus: de heren rijden nog een extra rondje door de polder, waardoor ik bijna tot Stompwijk met de groep uit de wind kan rijden.

Zodra de groep uit zicht is, komt het moment van de waarheid. Ik stort neer in het gras bij Stompwijk en rust lekker uit. Tijd voor wat drinken, de laatste boterham en gewoon wat peinzen aan de waterkant. Na die stop heb ik weer genoeg energie en rijd ik het laatste stukje rustig uit. Het was weer mooi!

Gefietst: 115km in 4.17 minuten. Droog, zonnig en deels bewolkt, circa 22 graden. Windkracht 3-4.

Lek en te laat

Zaterdag 14 augustus trap ik vol goede moed naar de fietsclub, als ik merk dat m'n band langzaam leeg loopt. Snel bijpompen heeft even effect, maar na twee keer bijpompen loopt de band toch te snel leeg. Ik besef dat ik de starttijd van 9 uur niet ga halen en verwissel de band. Dat schiet niet op, want reserveband is ook lek! Er zit niks anders op dan het thuisfront te bellen en me naar de fietsenmaker te laten rijden. Maar... het is veel te lekker weer om niet te rijden. Dus na anderhalf uur, drie nieuwe binnenbanden en een nieuwe buitenband fiets ik alsnog weg.

Door de polders gaat het naar Boskoop (zonder mooi koffieterrasje) en dan naar Alphen. Ik mis de groep, want het is saai om alleen te rijden en ook mis ik nu alle mooie paadjes en koffietentjes die de voorrijders blindelings weten te vinden. Zo'n ritje alleen rijden laat je weer beseffen welke eenvoudige geneugten het fietsen in een groep met zich meebrengt.

Gelukkig is het heerlijk fietsweer en rijd ik in de zomerzon relaxed door de polders via Zoeterwoude en de Vliet weer terug naar huis. Zonder lek en met een stop voor een lekker ijsje in de Weipoort.

Gefietst: Zo'n 80 km. Zonnig en circa 21 graden, droog.

Ai, zakelijke afspraak valt uit

Dinsdag 10 augustus heb ik een zakelijke afspraak in Hilversum die op het laatste moment wordt afgezegd. Ai, dat betekent een hele vrije ochtend. Ik besluit dat ik die het beste op de fiets kan invullen en fietsmaatje Paul haakt met groot enthousiasme aan.

Via Stompwijk rijden we naar Benthuizen en dan pakken we de rustige paden langs Hazerswoude om in Boskoop een koffie te doen. Hoe karakteristiek: in dit kwekersdorp staan zelfs op het terras van de locale koffietent 75 jaar oude spaanse olijfbomen te koop!

Na de koffie duiken we de kleine paadjes in en rijden we onder de grote N-weg door de polder. We koersen een heel eind, maar de verwachte tegenwind blijkt erg mee te vallen. Is het inderdaad windstil geworden, of zijn m'n benen door het klimmen zo gewend aan zwaar rijden dat ik de wind niet voel? Feit is dat ik opvallend fris op de fiets zit, ook al heb ik de vorige dag nog 5km hard gelopen (oude liefde roest niet, m'n knieën helaas wel).

We weten om beurten een mooi paadje en verrassen elkaar met kruisingen die naadloos uitkomen op nog mooiere paadjes. We zien hazen, fazanten, roofvogels en heel veel eindeloos groene weilanden. Soms is het leuk om ver weg te fietsen, maar dicht bij huis is er ook het nodige te bewonderen. Moet je alleen wel af en toe een zakelijke afspraak hebben die uitvalt...

Gefietst: 58 km in drie uren. Droog, circa 18 graden, windkracht 4 de heenweg mee en de terugweg vrijwel niet tegen. 

Yorkshire countryside

Donderdag 5 augustus zijn de pootjes weer hersteld van de onverwacht barre tocht naar Meadow Hell en ga ik een echt tochtje mountainbiken met cricketmoeder Annemieke. We worden met de auto afgezet bij het Ladybower en Derwent reservoir en rijden een prachtig rondje rond het water. Wel blijkt de tocht een stuk korter dan we hadden gedacht. We beginnen dus alvast aan de weg naar Sheffield en houden bij de eerste lekker locale pub een lunchpauze. Na de badkuip met tomatensoep besluiten we om alvast een stuk terug te rijden. Dat gaat zo voorspoedig dat we onze taxi-vader afbellen en de hele tocht naar Sheffield terugrijden. Het gaat deels langzaam (klimmen) en deels lekker vlot (dalen met wind in de rug), zodat er ruim op tijd weer bij het cricketveld aankomen.

De tocht is typisch engels fietsen. Deels over prachtige onverharde paden en prachtige wilde natuur. Maar deels ook langs een drukke grote weg, zonder aparte fietsstroken. Gelukkig kunnen we dat laatste beperken tot een paar mile, terwijl we wel flink wat onverharde routes weten te vinden. Met name de paden rond de boerderij (door een hek, om de paarden heen, weer door een hek) spreken tot de verbeelding. Ook de rijpe zoete bramen onderaan een klim spreken me aan.

Gefietst: zo'n 35 km, waarvan 20km rond het reservoir en 15 km terug naar Sheffield. Deels vlak, af en toe een flinke klim. Grotendeels wind mee, droog, ongeveer 18 graden. 

De tocht naar Meadow-hell

Maandag 2 augustus zit ik vanwege een cricketweek met m'n zoontje in Sheffield. Via een tante van een teamgenootje leen ik een mountainbike. Voor de eerste dag is het doel vrij 'casual': op naar de Apple store die aan de andere kant van de stad ligt. Een paar uur rijden later wordt het me duidelijk dat 'casual' een duidelijke onderschatting van de tocht is. Het winkelcentrum Meadow Hall kun je bereiken via een mooi vlak fietspad langs een kanaal. Je kunt echter ook als een dolle door de stad rijden, waardoor je zo'n 20 hellingen extra meepikt. Drie keer raden wat ik heb gedaan...

Al snel bij binnenkomst in de shoppingmall blijkt waarom het hier Meadow Hell wordt genoemd: het is een herrie, het is warm en vreselijk druk. Niet echt mijn beeld van een gezellig dagje winkelen. Als blijkt dat de Apple Store de begeerde iPhone 4 niet op voorraad heeft, spring ik snel weer op de fiets. Nu is het pad langs het kanaal wel goed te vinden en via mooie fietspaadjes langs water en industrieel erfgoed peddel ik terug naar de stad.

Dan begint de echte uitdaging. Het cricketveld blijkt bovenop een helling te liggen en die is in twee woorden samen te vatten: lang, steil! Bovendien is het jammer dat de voorste derailleur het niet doet en ik dus m'n kleinste voorblad mis. Ik begin aan een lange warme klim en begrijp met elke omwenteling van m'n pedalen beter waarom fietsen me niet werd aangeraden: dit is niet zo briljant leuk fietsen. Dapper hou ik echter vol en na een stug half uur trappen zijn m'n kuiten volledig volgelopen, maar heb ik m'n missie volbracht. Bij het afstappen voel ik al dat m'n pootjes de komende dagen graag beneden aan de heuvel willen shoppen. Echt mountainbiken zit er nog even niet in en voor de reis naar het cricketveld ga ik de komende dagen de bus of de auto gebruiken. Hoe je een casual fietsritje totaal kunt onderschatten!

Gefiets: Twee keer circa een uur door Sheffield, waarvan beide keren met steile heuvels. Ongeveer 20 graden, droog, windstil.

Rondje Torpedoloods

Zaterdag 31 juli is het lekker fietsweer. Met de toerclub Zoetermeer rijden we langs Delft door ontelbaar veel kleine polderpaadjes. Ik wordt geplaagd door honger, maar hou stug vol. Er zal zo vast iemand lek rijden en dan kan ik even een boterhammetje van de bagagedrager pakken. Helaas gaat het plaag-duiveltje met dit verlangen aan de haal. De hele rit rijdt er niemand lek... tot ikzelf 2km voor de koffiestop een platte achterband heb. Ik beloof mezelf plechtig dat ik nóóit meer om een lekke band zal vragen, luister naar wijze eetadviezen terwijl de mannen zich over m'n band ontfermen en binnen drie minuten rijden we alsnog verder naar de koffie in de sfeervolle Torpedoloods.

Met een lekker windje in de rug rijden we door de duinen via Hoek van Holland, Monster en Kijkduin naar Scheveningen. Dan rijden we door de stad, waarna we bij de gevangenis lekker weer de duinen in duiken voor een tweede stukje heuvels. Via Wassenaar en Voorschoten rijden we terug en al na 102 km zit de tocht er op. Ik merk dat m'n conditie nog steeds heel aardig is, ook na drie weken zomervakantie. Al kun je een 100 km met makkelijk weer nog geen echte test noemen. Lekker rijden was het in elk geval wel. Soms zijn de gewone dingen van thuis na een vakantie weer extra leuk. Een rondje fietsen hoort daar zeker bij!

Gefietst: 102 km in 3.45 minuten. Vanaf Zoetermeer via Delft naar Hoek van Holland. Daarna via Monster, Kijkduin, Scheveningen en Wassenaar naar Voorschoten en Leidschendam.

Weer écht geland

Net terug van vakantie heb ik op maandag 26 juli tijd om even lekker te rijden. De benen zitten nog vol jetlag, dus ligt het tempo extreem laag. Het doel van de rit is dan ook meer om wakker te blijven en weer aan de Nederlandse tijd te wennen, dan om een strak PR te rijden. Daarnaast is het doel natuurlijk: even langs m'n favoriete polders toeren met een blik op de fraaie kerktoren vanaf de weilanden in Stompwijk.

Na ruim anderhalf uur voelen de benen aan als pap, maar is het hoofd weer lekker fris. Het is ook weer leuk om thuis te zijn!

Gefietst: 38 km in 1.42 minuten, droog, zonnig en bewolkt, circa 18-20 graden.

Een echte vakantieliefde

Dinsdag 20 juli zijn we op vakantie in Canada en hebben we tijdens onze rondreis een dagje vrij in Whistler. Aangezien het dorp uitpuilt van de mooie mountainbikes huren we natuurlijk drie mooie fietsen met een trekkar voor de kleinste telg. Via een paar mooie brede grindpaden rijden we uitgebreid rond en ga ik nog een half uurtje extra stoer rijden met zoon Floris. Als de rest moe is, is het tijd voor het echt werk: nog een uurtje langer rondrijden met die prachtige Specialized Enduro.

Ik rijd over smalle en steile paadjes langs de berghelling. Al snel gaat het zadel fors omlaag en schieten m'n rijprestaties omhoog. Het is verschrikkelijk werken en elke 500 meter puf ik even uit na een pittige klim over rotsen en boomwortels. Maar wat is dit tof! Ik voel elk kwartier dat m'n rijvaardigheid en m'n controle over de fiets zijn toegenomen. Dit is echt moutainbiken. Na een half uurtje begint het flink te regenen, maar dat kan de pret niet drukken en ik rijd stug door. Helaas is het feest na een uurtje crossen alweer voorbij, maar dan geef ik de fiets moe maar voldaan terug aan de verhuurder. Het was geweldig om op zo'n mooie fiets te rijden. Ik prent me in dat ik vaker op vakantie zo'n mooie bike ga huren.

Gefietst: een uurtje stevig mountainbiken op een prachtige Specialized Enduro fully. Ongeveer 23 graden, eerst droog maar later een flinke regenbui. Saillant detail: bij het huisje van de verhuurder kwamen we een loslopende beer tegen!

Lelijke betonrit

Zaterdag 3 juli moet ik al vroeg op een verjaardag in Voorschoten zijn en besluit ik niet met de groep mee te fietsen. Langs de Vliet rijd ik naar Leiden en dan door Leiderdorp heen. Dan wil ik richting strand, maar laat m'n wegenkennis me een beetje in de steek. Ik kom langs akelig veel nieuwbouw, stoplichten en omleidingen en rijd voor m'n gevoel urenlang door beton. Uiteindelijk weet ik Katwijk te vinden en kan ik nog even lekker uitwaaien in de duinen. Soms kun je voorrijders van de toerclub plots verschrikkelijk missen, zoals tijdens deze 'betonrit'...

Gefietst: 58 km in 2 uren en 20 minuten. Warm, 26 graden, droog, zonnig.

Lekker even nog niet werken

Dinsdag 29 juli spreek ik in de ochtend met fietsmaatje Paul af om weer eens een mooi tochtje samen te maken. Via Wassenaar rijden we naar de duinen, waarna we het kleine kronkelplaadje naar Scheveningen nemen. Vervolgens rijden we via Scheveningen naar Katwijk, waar we bij de strandtent neerstrijken voor een goede koffie. Dan gaat het door de duinen weer terug naar Wassenaar en huis, waarna de werkdag wacht. Wat is het heerlijk om eigen baas te zijn en soms het fietsen lekker voorrang te geven op het werk. Ik voel me bevoorrecht!

Gefietst: circa 60 km in twee uren, ongeveer 23 graden, droog en zonnig.

Zo kort, maar zo leuk

Donderdagavond 1 juli besluit ik met zoon en moeder een mooi tochtje te maken. Bij het vertrek vanaf de camping in Leidschendam besluiten we voor de mooiste route te kiezen: regelrecht naar het terras in Voorschoten voor een ijsje! Na een uurtje eten, drinken en kwebbelen besluiten we dat we al een flinke tocht achter de rug hebben en rijden we via Duivenvoorde naar huis. Toch blijft het raar: soms lijkt het wel of die ultra-korte ritjes minstens zo leuk zijn als die hele lange.

Gefietst: 14 km naar terras Voorschoten en weer terug. Circa 20 graden, droog, zonnig.

In de fietshemel

Hoe langer ik fiets, hoe meer ik me kan concentreren op andere zaken en hoe relaxter het rijden in een peletonnetje wordt. Ik merk dat ik niet langer alleen rij, maar echt onderdeel word van 'de zwerm'. Als een groep trekvogels vliegen we over de weg, ontwijken we kuilen en palen en draaien we rond paaltjes en tegenliggers. Met een snelle kreet of beweging waarschuwen we elkaar en seinen we welke kant we op gaan. Al fietsend vraag ik me af hoe de regels bij echte trekvogeks zijn. Zouden zij ook een ervaren voorrijder hebben die een mooie route uitzoekt? En de vaste pleisterplaatsen met de lekkerste hapjes precies weet te vinden?

 De route gaat vandaag langs verschillende plekken die ik ken uit eerdere tochten, maar ik heb ze nog nooit in één rit achter elkaar gereden (Hitland, Kinderdijk, Nieuwpoort, Gouda). Het voelt in m'n hoofd alsof we drie verschillende tochten achter elkaar rijden en eerlijk gezegd is de afstand ook lang. Daarbij rijden we een fors tempo, rond de 32km/uur jagen we over de dijkjes.

 Ik bedenk me dat de fietshemel er ongeveer zo uit moet zien. Een zonovergoten zaterdag, eindeloze dijkjes die boven het land liggen en een geweldige uitzicht geven over land en water. Eindeloos rijden, niet gehinderd door kuilen, verkeerslichten of tegenliggers. Alleen maar trappen, tot in de eeuwigheid... Zou dat zijn waar wielrenners na een goed leven heen gaan? Ik gun het ze!

Gefietst: 137 km in 4.57 minuten. Zonnig, circa 20-25 graden en droog. Windkracht 2-3. Via Zoetermeer langs de Rotte en rond Hitland langs de Lek. Bij Kinderdijk naar de overkant en langs de Lek tot aan Nieuwpoort voor koffie. Dan bij Ameide naar de overkant, langs Lopik naar Goude en dan langs Boskoop en Moerkapelle naar Benthuizen en Zoetermeer.

De langste avondrit

Dinsdag 22 juni is het bijna de langste dag, dus een mooi moment voor de allerlangste avondrit. Via Zoeterwoude blijven we naar het noorden rijden en ik hoop: we eindigen vast bij Wassenaar (lees: dicht bij huis). Helaas blijkt na zo'n 40km rijden dat we andersom rijden. Via allerlei onbekende paadjes en dijkjes komen we uit bij Boskoop en rijden we langs Benthuizen naar Zoetermeer en heb ik nog een pittig stukje alleen voor de boeg. Bij Wilsveen is het dan ook even tijd om uit te blazen en een reepje weg te snacken. Met de invallende schemering rijd ik relaxed naar huis. Het was een lange rit, maar supermooi. Aan m'n handen en billen voel ik dat 100km zonder stop (en helaas geen lek) best pittig is, maar die mijlpaal heb ik inmiddels ook bereikt. Trots!

 
Gefietst: 97km in 3.37 minuten. Circa 16 graden, droog en zonnig. 

Bramen, distels en brandnetels... op een geweldige route!

Zaterdag 19 juni voetbalt Nederland al vroeg in de middag en wordt het krap om te fietsen, daarom ga ik op zondag alleen rijden en dat is lang geleden. Vanwege het regenachtige weer (en een gebrek aan reservebandjes voor m'n racefiets) pak ik de mountainbike om de lange Land van Wijk en Wouden-route nu eens echt helemaal te rijden.

Het stuk tussen Leidschendam en Voorschoten is direct spectaculair. In het bosgebied van de Leidschendammerhout blijken de brandnetels tot ooghoogte te zijn opgeschoten, met slechts een smalle doorgang om te fietsen. Waarom had ik nou een korte broek aan gedaan?!

Langs de A4 gaat het spectakel verder. Waar een paar maanden geleden alleen kale modder was, staat nu riet van meer dan twee meter hoog. Het pad is hier nog smaller en ik wordt drijfnat tussen de hoge rietkragen. Het pad is vrijwel onzichtbaar en zo baan ik me een weg tussen riet, distels en braamstruiken. M'n benen worden er niet mooier op, maar toch is dit helemaal geweldig.
Ongelofelijk dat je op minder dan tien meter van de grote snelweg zo ruig kunt fietsen! Laten we hopen dat er in de drukke Randstad nog veel meer van dit soort ruige stukjes worden benut met stoere fietspaden. Dit is tof! Je moet wel oppassen voor wegvliegende fazanten en wilde haasjes vlak voor je wielen, maar dat draagt alleen maar bij aan het ruige gevoel dat je aan de route overhoudt.

Hoewel ik delen van de route al twee keer heb gereden, blijft het soms zoeken naar de paaltjes, vooral rond Zoeterwoude en Leiden. De route blijkt echter nog veel mooier dan ik dacht. Overal zijn er prachtige stukken van het asfalt af, waarna ik blij ben met een verhard stukje om even uit te blazen. Zo slingert de route langs de dorpjes en door de polders. Het is een aaneenschakeling van mooie landschappen en lekker crossen. Ik weet nu al dat ik de komende winter heel vaak op dit parkoers te vinden zal zijn, wat is dit mooi om heerlijk uit te waaien.

Gefietst: zo'n 45km in bijna 3 uren inclusief veel stops voor foto's.

NB: Als je een bordje ziet met 'legale graffiti tunnel', dan weet je dat je in een overgereguleerd land woont...

Geen slag in het wiel

Zaterdag 13 juni rijden we met de toerclub langs Zoeterwoude naar het noorden tot onder de rook van Schiphol. Met een stevige zijwind is het toch ontspannen rijden, al ligt het tempo flink hoog. Ik voel dat ik een stuk sterker ben dan een maandje geleden. Het is nog steeds werken om bij te blijven, maar ik haak in elk geval niet meer af.

Vlak voor de koffie draait de weg onverwachts iets naar links. Frans en ik worden verrast door de uitwijkende voorrijders. Ik kan hun wielen eenvoudig ontwijken, maar Frans heeft geen ruimte en glijdt keihard over het asfalt. Z'n voorwiel draait niet meer rond, maar dat blijkt eenvoudig op te lossen door het wiel een paar maal flink op het asfalt te slaan! Wat nou 'slag in het wiel'?

Bij de koffie nemen we de schade verder op: kapot tenue (zonde!), flinke schaafwonden en bij het verder rijden blijkt een vingerkootje uit de kom te zijn geraakt, wat Frans echter tijdens het fietsen gewoon zelf terugzet. Als hij er daarna weer uitspringt, zet hij hem nog een keer terug en wordt de vinger met een stukje tape vastgezet. Sommige mensen kunnen ook écht alles zelf repareren, handig en stoer!

Op de terugweg blijkt de wind gedraaid. We hebben hem niet tegen, maar half mee. Nu merk ik dat met de wind meerijden niet altijd relaxed is. De voorrijders rijden in moordend tempo door en het wordt nu echt werken. Met een gemiddelde van boven de 29km/uur (inclusief twee keer lek, een valpartij en koffiepauze) komen we bij Leiden aan. Daar besluit ik bij de eesrte bordjes met 'Den Haag' af te haken en ik neem de korste weg naar huis. Zodra de groep uit het zicht is verdwenen zak ik op een bankje langs de Vliet om lekker wat te drinken en gewoon uit te blazen. Na een minuutje of tien raap ik alle moed bij elkaar en peddel ik langzaam verder naar huis. Ik heb heerlijk gereden, maar de mannen in de groep zijn nog steeds een flink stuk fitter dan ik, dat werd vandaag weer goed duidelijk.

Gefietst: 123km in 4.14 uur, windkracht 4 zij/mee, circa 16-18 graden en droog.