Zondag toldag

Als de wekker gaat op zondagochtend is het grauw en regenachtig. Maar ik draai me niet meer om in m'n warme nestje, maar trek vlot m'n fietsspullen aan en ga op pad. Vandaag kan ik eindelijk weer mee met wielerclub De Tol en ik heb er zin in. 

Vanwege de regen zijn we maar met een heel klein clubje: vier mensen inclusief mezelf. De anderen hebben echter ongelijk met thuisblijven en weten niet wat ze missen. We fietsen in heerlijk hoog tempo (28-30 km/uur) via Wassenaar door de duinen naar Katwijk en Noordwijk. Daar gaan we nog een flink stuk verder naar het noorden en stoppen na bijna 40 km voor een uitstekende capucino met chocoladepunt én slagroom. Ik kom waarschijnlijk straks thuis met meer calorieën in m'n lijf dan waarmee ik vertrok, maar 't is wel lekker. 

Na de stop rijden we met schuin-tegenwind, met uitstekend kopwerk door Jeroen en Peter, opnieuw in flink tempo terug naar huis via Oegstgeest en Leiden. 

Bij Voorschoten langs de Vliet zit een eend stil op het midden van de weg, maar nadat de eerste twee rijders uit ons groepje hem voorbijschieten verspringt hij van z'n plek en met een akelige 'knak' komt zijn nek onder het wiel van Peter. Toch vliegt hij daarna onverstoorbaar het water in, rare beesten die eenden!

Gefietst: 77 km in 2.57 minuten, gemiddelde 25,8 km/uur. Windkracht 4, heenweg mee en terugweg schuin tegen. Bij de start motregen, later wordt het droog, ongeveer 14 graden. Langs de vogelplas naar de Knip, dan langs de Horsten naar Wassenaar en via de duinen naar Katwijk en Noordwijk. Daar nog verder door naar het noorden naar Noordwijkerhout voor de koffie. Via de Leidsche Vaart terug richting Oegstgeest en door Leiden via Voorschoten langs de Vliet terug. 

Racen door het avondland

Na het werk en avondeten is het lekker lang licht en een mooi moment om even een rondje te fietsen. Via Duindigt race ik met de wind in de rug naar Meijendel. Dan wordt het klunen met tegenwind door de overdadig groene duinen. Meestal hebben de duinen alle tinten geel, grijs en bruin, maar vandaag is het lente en kitscherig groen. Soms kan de natuur gewoon overdrijven. Ben blij dat ik m'n zonnebril op heb, anders zou al dat groen pijn doen aan m'n ogen. 

De bermen staan er vandaag anders bij dan anderhalve week geleden. De overdaad aan geel is vervangen door subtiele gele waterlissen (geen idee of ze zo heten, maar ik vind die naam wel bij ze passen) en roze pinksterbloemen. Ook staan overal de witte koppen van het fluitekruid. 

Bij Duivenvoorde besluit ik nog even het pad langs de Vliet te pakken, het is nog té leuk en te mooi om te rijden, dus vind ik het jammer om de kortste route naar huis te nemen. Voor de Knip staan een paar kassen met kleurige afrikaantjes. Het is bijzonder mooi gezicht, waarvoor ik graag van m'n fiets spring voor een lekker abstracte Zuid-Holland-anno-2009-foto. 

Met de wind in de rug race ik op de grootste bladen naar huis, maar dan is het opnieuw tijd voor een plaatje: de 'benchmarkfoto', waarbij ik opnieuw even een plaatje maak van de bekende molen aan de Vliet uit m'n allereerste tochtje. Het verschil in sfeer met januari is duidelijk: geen kou of ijs, maar een prachtig avondzonnetje boven groen weilanden en een rustig kabbelende Vliet. 

Tot slot nog even een foto bij het binnenrijden van Leidschendam van de molen De Salamander, gewoon omdat hij zo prachtig en vriendelijk langs de Vliet staat te wachten terwijl ik langsrijd. Leidschendam hééft wel mooie plekjes!

Gefietst: 33 km in 1.23 minuten. Windkracht 4 uit Noord-Oost. Via tunnelbak naar Duindigt, langs de golfbaan en TNO naar de gevangenis bij Scheveningen, daar de duinen in en via Meijendel naar de Wassenaarsche Slag. Daar de duinen uit, door het centrum en dan langs de Horsten langs de grote weg naar station Voorschoten, daar langs de spoorbaan tot Duivenvoorde, dan richting de Vliet en bij de Knip de brug over de Vliet. Langs de Vliet terug naar Leidschendam.

Gereformeerde kippen, heide en bos

Na de enerverende fietservaringen aan de Moezel is het nu weer tijd voor ritje op m'n eigen racefiets in het vertrouwde Nederland. Wel is er weer een kans om nieuwe routes te verkennen. Vanuit m'n schoonouders in Barneveld maak ik op zaterdagmiddag een toer over de Veluwe. Ik begin tussen de weilanden door richting Otterlo. Wat een contrast met het landleven in de Achterhoek waar ik een paar weekjes geleden reed. Alle boerderijen lijken hier, net als veel bewoners, streng gereformeerd. Er staan wat speelspullen voor die zeven kinderen van de familie, maar nergens is een gezellig terrasje of 'uutbloashuusken' te vinden, zoals bij Winterswijk. Dit gebied is duidelijk niet op de relaxende recreant gericht, hier moet gewerkt worden en is het leven streng. 

Gelukkig zijn er ook leuke boerderijen te zien in deze regio, zo kom ik een paar keer een echte kippenboer tegen met een weiland vol scharrelende kipjes. Tja, het blijft Barneveld!

Wat het fietsen in deze regio ook mooi maakt, is de grote afwisseling in het terrein. Ik fiets via Ede richting Renkum over een mooi stuk heide (had ik hier die mountainbike van vorige week nog maar!). Dit is nog een klein stukje ruig Nederland, al zijn er dan wel weer veel fietsers, wandelaars en dagjesmensen. 

In dezelfde tocht rijd ik door mooie bosgebieden, afgewisseld met weilanden vol uitgebloeide paardenbloemen. Door de bossen lopen prima verharde fietspaden en voor een mooie zaterdagmiddag in de lente is het niet eens zo heel druk op deze wegen. Ik kan lekker vaart maken, al protesteren de benen wel af en toe vanwege alle klimkilometers van de afgelopen dagen. 

Gefietst: 63 km in 2.30 minuten. Zo'n 18 graden, droog, windkracht 3 ZO (in het begin tegen, op de terugweg lekker in de rug). Via Barneveld richting Otterlo, dan via Ede over de heide naar Renkum. Door naar Wageningen en via Ede achterlangs Lunteren weer terug naar Barneveld. Nog vermoeide benen van het mountainbiken langs de Moezel, maar ook kracht in de pootjes. Aan het einde van de rit wat last van kramp achter de linkerknie en in m'n linkervoet. 

Aan de bak op de bike

Dinsdagavond, nog steeds aan de Moezel, is het tijd voor een echte tocht op de mountainbike. Het is koud en miezerig weer. De droge stoffige wegen zijn veranderd in modderpaadjes. Via Köv en Wolf rijd ik naar Traben-Trarbach om de echte mountainbike-routes te verkennen. In een mooi bos rijd ik vrij steil omhoog, maar al snel twijfel ik over de juiste route en besluit ik de bordjes 'Stadt' te volgen. Via een smal en nauwelijks begaanbaar tractorpad rijd ik langs een hele steile berghelling. Via natte, modderige en supergladde kasseitjes daal ik een stukje met zo'n 18% hellingspercentage, waarna ik weer via Traben-Trarbach terugrijdt.

Vlak voor het huisje is het tijd voor spektakel: een uitstekende boomwortel zorgt ervoor dat ik m'n stuur niet meer in bedwang heb. In volle vaart rijd ik van de weg af, gelukkig aan de bergzijde en niet aan de dalzijde (erg steil!). Ik vlieg in een struik met verticale takken, waar m'n bike rechtop in blijft staan, 't is net een fietsenstalling. Ik spring van de fiets en rijd het laatste stukje rustig naar huis. Het was een mega-mooie tocht die ondanks het spannende einde naar meer smaakt!

Donderdag ga ik in de middag op tijd op pad om nogmaals de 20 km lange mountainbike route te rijden. Langs de Moezel daal ik af naar Traben-Trarbach en daar begin ik aan de tocht. Nu vind ik wel de goede route in het bos en gestaag klim ik omhoog. Via een aantal verlaten wegen rijd ik tussen glooiende akkers vol mooie gele kleuren. 

Het is even zoeken en helaas daal ik zo'n 3 km via een steile weg om er later achter te komen dat ik echt boven naar rechts had gemoeten. Monter klim ik de hele weg weer terug. Dan daal ik af in de bossen en volg de bordjes, maar nu laat de bewegwijzerde route me danig in de steek. Na een lange en zeer steile afdaling door het donkerste bos dat ik ooit heb gezien kom ik geen enkel bordje meer tegen! Ik probeer de weg naar beneden, maar zie geen pijlen meer. Dan klim ik omhoog en kies ik voor het pad met de wegwijzer naar 'Starkenberg' maar ook hier kom ik naar een paar kilometer klimmen nog steeds niets tegen. Dan slaat de hongerklop toe! Vertwijfeld check ik m'n telefoon om het thuisfront te bellen, maar helaas... geen ontvangst in dit onherbergzame bos. 

Ik besluit een stukje wandelend te klimmen, maar ook daar hou ik snel mee op. Het einde van de berg is nog niet in zicht en het pad blijft maar stijgen. Ik besluit opnieuw op de fiets te klimmen en terug te rijden. Dan merk ik dat ik aan het begin van het bos vele steile wegen heb gedaald en bovendien is het niet meer te traceren via welke wegen ik het bos ben ingekomen. Al dalend ben ik vele zijpaadjes langsgereden waarbij ik nu niet meer weet wat m'n route was. Ik zit vast!

Lezend op de kaart wordt ik niet veel wijzer en ik besluit dan toch maar voor de dalende route te kiezen. Die is in elk geval minder vermoeiend en bovendien hoor ik een beekje stromen. Die zal vast ergens uitkomen. Na een poosje zie ik tot m'n grote blijdschap een huis in het bos staan! Ik spurt naar het huis, maar zie dat het een watermolen is uit 1756 die ongeveer sinds 1856 verlaten is...

Vloekend vervolg ik de weg naar beneden. Dan doemt er weer een huis op, maar ook dit ziet er angstig vervallen uit. Een groot bord waarschuwt echter wel voor de waakhond, dus voorzichtig loop ik met m'n fiets het erf op. Dan springt m'n hart op, van blijdschap! Ik zie grote speelgoedhond in een hok én een oud mannetje dat op een grasveld aan het werk is. Hij is stomverbaasd dat ik uit het bos kom "jij bent zeker verdwaald" is dan ook het eerste dat hij zegt. Dan legt hij me kort uit waar het dorpje is waar ik naar toe wilde "bovenop die hoge berg" maar hij stelt me gerust door te zeggen dat er ook een ander dorpje op een paar kilometer fietsen ligt, waarna ik weer bij de Moezel ben. 

Opgelucht vervolg ik m'n weg en ik kom nu inderdaad binnen een kwartiertje weer in een dorpje waar ik het thuisfront kan laten weten dat ik in aantocht ben. Na een paar bochten zie ik tenslotte de vertrouwde rivier weer. De aanblik van de Moezel heeft me nog nooit zo blij gemaakt! 

Relaxed tour ik in het zonnetje langs het water. Fietsen is zowaar weer leuk en diep in m'n hart verlang ik nu alweer naar de eerstvolgende tocht. Helaas is dit de laatste vakantiedag en moet ik nu de mountainbike inleveren. Ik weet nu al zeker dat ik thuis snel zo'n mooie fiets ga bestellen en ik kan niet wachten op de volgende vakantie in lekker ruig terrein!

Gefietst: dinsdag 5 mei zo'n 20 km in anderhalf uur. Ongeveer 12 graden en regen, vrijwel geen wind. Zeer steil parkoers en gladde wegen, deels over bospaden en steile kasseitjes. Donderdag 7 mei zo'n 30 km (ivm twee keer verkeerd rijden) over mountainbike-parkoers en door ruig bos met veel steile paden omhoog en omlaag. Laatste 6 km relaxed toeren langs de Moezel over verhade weg, ongeveer 16 graden, zonnig en windstil. Beide keren gefietst op een gehuurde Scott met voorvering en Acera-montage. 

Autofreier Sonntag an der Mosel

Op zondag is er een prachtig initiatief: een autovrije dag voor alle wegen langs de Moezel. De mooie breden provinciale wegen zijn vandaag helemaal vrij voor fietsers, wandelaars en skaters. Wat een geweldig initiatief. Ik hoop dat de VVV's in Zuid Holland dit ook gaan instellen; wat dachten jullie van een autoloze zondag op elke eerste zondag van de maand in de zomer? Doen! 

Samen met 'mijn jongens' maak ik een mooie tocht om de dorpjes in de omgeving te verkennen. Overal langs de rivier staan de traditionele biergarten met 's ochtends vroeg al vlees aan het spit. Fietsers rijden relaxed langs het water en nergens is het druk vanwege het verkeer. 

Via een brede weg dalen we af door de wijngaarden naar Kröv. We zien de Moezel tussen de heuvels door slingeren en in de diepte zien we lange lege wegen waarop overal fietsers rijden. Via Kröv toeren we met diverse sprintjes bij de verkeersborden naar Traben-Trarbach waar het tijd is voor een Kaffee-mit-Torte. Daar steken we de Moezel over en rijden we rustig verder naar Kövenig. 

De weg is het domein van fietsers. Vrolijk rijd iedereen over de volle breedte van de weg. We zien veel mountainbikes en wielrenners, maar grappig genoeg trekken wij bekijks met ons kinderzitje op het stuur. Dat vinden de duitse dames 'so suss'!

Bij Kövenig vinden we het toch te gek dat ik vooruit rijd om de auto te halen, dus wagen we ons met z'n allen aan de gruwelijke klim die ik vrijdagavond al alleen heb volbracht. Helaas hebben de jongens vrijwel geen versnellingen, dus moeten we al in het dorpje gaan wandelen. Dapper lopen we een heel eind tegen de heuvel op, de rustplek ligt een stuk verder weg dan ik me hem herinner. 

Na een korte stop met wat water wil onze kleine man alweer 'titte' (zitten) en 'tiete' (fietsen). Dus pakken we de fietsen er weer bij en wandelen we het laatste stukje omhoog naar de top Mont Royal. De laatste meters fietsen we naar huis en daar ploffen we moe en uitermate voldaan op de bank. Wat is het gebied mooi en wat is zo'n autoloze zondag leuk!

Gefietst: Vanaf Mont Royal naar Köv, dan langs de Moezel via de buitenbocht naar Traben-Trarbach. Daar de brug over en via de binnenbocht verder naar Kövenig. Dan de steile weg omhoog terug naar Mont Royal. Ongeveer 18 graden, droog en zonnig. Ongeveer 18 km gefietst in 3 uur met een uitgebreide en een korte stop. 

Op de mountainbike de heuvels verkennen

Het is meivakantie en tijd voor een weekje vakantie aan de Moezel. Helaas kan de wielrenfiets niet mee, ivm de beperkte ruimte in de auto. Maar daar hebben we een prima oplossing voor. Op de eerste avond huur ik een mountainbike en verken ik de fiets en de omgeving. Schakelen en sturen went snel en al vlug rijd is naar het dichtsbijzijnde dorpje. Ik realiseer me dat ik heel veel rem en uberschnell afdaal. In het dorpje Kövenig rijd ik even wat rond, maar dan lonkt dezelfde weg omhoog. Dit blijkt supersteil. Op het laagste blad van de fiets red ik het net, maar omdat het klimmen zo lang duurt stap ik twee keer even af om m'n rug wat rust te geven. Bovenop de berg ben ik voldaan. Dit was superzwaar maar ook mooi!

Via de achterkant van de berg ontdek ik wat ruige paadjes die zich helemaal lenen voor een stoere bike. Ik ga al wat sneller en rijd gewoon wat rond door het bos op de berg om de omgeving te verkennen. Via de heuvels heb ik aan beide kanten een adembenemend zicht op de Moezel. Wat is die mountainbike een prachtige manier om de omgeving te verkennen na een lange reisdag. Een prima start van de vakantie!

Op zaterdag moet ik m'n fiets weer inleveren, maar staat er bij de fietsenmaker in het dorpje Traben-Trarbach een Focus voor me klaar met een zadel dat een stuk beter aanvoelt. Omdat een deel van het gebied is afgezet voor een wedstrijd op mountainbikes (nu nog wat te ambitieus voor mij), rijd ik via de grote weg weer de heuvel op. De klim is een stuk minder steil dan die van de vorige avond, maar daardoor ook langer. 

Boven verken ik opnieuw een aantal landweggetjes en paadjes door het bos. Het tempo ligt al een stuk hoger en het fietsen op de mountainbike bevalt me uitstekend. Dit ga ik in de zomervakantie ook doen en ik weet nu al dat ik de komende dagen nog vaak even een uurtje ga crossen. Dit wordt een mooie vakantie. 

De fietsenmaker in Traben-Trarbach ligt pal aan de Moezel bij de brug en wordt hierbij uitgeroepen tot meest idylische fietsenmaker die ik ken!

Gefietst: Vrijdagavond ongeveer een uurtje, eerst in 3 km ongeveer 300 meter omlaag en toen weer omhoog. Daarna wat lekker rondtoeren door het bos en weggetjes verkennen. Ongeveer 15 graden, zonnig en droog, windstil, heuvelig. 

Zaterdagavond vanaf Traben-Trarbach in 6 km ongeveer 300 meter omhoog. Daarna lekker rondtoeren over bosweggetjes en tussen de wijngaarden door over tractorpaden. Ongeveer 15 graden, zonnig en droog, windstil, heuvelig.