Zwermen als een trekvogel naar de Torpedoloods

Zaterdag 29 mei is er weer de wekelijkse rit van de toerclub in Zoetermeer. Vol goede moed sluit ik aan bij de snelle mannen. Zou het weer net zo lekker gaan als vorige week? We beginnen tegen de wind in en toeren langs de rand van Delft en Rijswijk naar het Westland. Hoewel we een pittig tempo rijden (31-33km/uur) en de wind vol tegen hebben gaat het toch makkelijk. Ik merk nu echt dat het langer en snellere rijden begint te wennen. Tof! Dan komen we in Hoek van Holland aan en bij de sfeervolle Torpedoloods houden we een stop voor koffie.

Daarna springen we weer op de fiets en razen we via de duinen naar Scheveningen. Dan gaat de tocht via Clingendael naar Wassenaar, waar we de landgoederenroute rijden. Voor veel fanatieke wielrenners onbekend terrein, maar voor mij als casual fietser haast het enige bekende stukje van de route. Zo zie je maar dat je op allerlei manieren fietservaring kunt hebben. 

Het fietsen gaat vandaag ongekend makkelijk. Ik wen aan de duur en het tempo, maar ook aan het rijden in de groep. Ik merk dat ik spontaan sta op m'n trappers op de momenten dat anderen dat ook doen en dat het iets makkelijker wordt om de bochten vol op tempo te nemen, net zoals de ervaren rijders in de groep. Daardoor gaat het fietsen ook anders voelen. Ik krijg meer een groepsgevoel en voel me tijdens het rijden onderdeel van het geheel. Zouden vogels in een zwerm zich ook zo voelen? Hoe geweldig moet het zijn om als vogel niet te worden gestoord door tegenliggers, gaten in het wegdek of verkeerslichten? Het moet fantastisch zijn om met een groepje maatjes niets anders om je heen te hebben dan de wijde horizon en de ruimte in de lucht. Al klepperend vlieg je urenlang met de blik op oneindig, totdat je de warmte van de zuiderzon hebt bereikt. Ik ga haast wensen dat ik in een volgend leven een trekvogel wordt!

Gefietst: 100 km in circa 4 uren (met een kilometerteller die er na 61km mee ophoudt). Ongeveer 15 graden, zonnig, windkracht 3-4 uit het zuiden, heenweg tegenwind. Droog.

Rondje Bernisse met pinksteren

Op dinsdag moet ik in de gemeente Bernisse de resultaten van een woonwensen onderzoek presenteren. Tijdens bezoeken aan de gemeente was me de fraaie fietsomgeving al opgevallen, dus besluit ik op een verloren uurtje op de pinkster-maandag m'n fiets in de auto te laden en lekker een rondje door de zes kernen van Bernisse te toeren. 

Via Geervliet rijd ik naar Heenvliet, waar de jaarlijkse paardenmarkt plaatsvindt. Een enorm event met kermis en kraampjes die doen denken aan een zweedse jaarmarkt. Grappig om te ervaren dat zo'n jaarmarkt in verschillende delen van Europa zo sterk op elkaar kan lijken!

Na Heenvliet gaat de tocht via Abbenbroek naar Zuidland, om vervolgens via de sluis en Simonshaven via Biert naar de rand van Spijkenisse te gaan. Daar rijd ik weer terug naar Geervliet.

Het is fantastisch om de omgeving op de fiets zo te leren kennen. Hoewel het op minder dan een half uurtje autorijden van huis ligt, is de sfeer hier totaal anders. Lage uitgestrekte weilanden die worden afgewisseld met hoge wegen die vrijwel allemaal over een dijk lopen. De dorpjes zijn klein maar mooi en het lenteland ligt in de frisse wind vol geel en groen. Je zou er spontaan een huis kopen! 

Gefietst: 25 km in 1 uur, met veel stops om foto's te maken en de weg te zoeken.

Niet gelost bij een prachtige zomertocht

Trefwoorden van de vrijdagavond: uitgebreid uit eten, wijntje, biefstuk, frieten, ijs, laat slapen. Oftewel: zaterdagochtend 22 mei weet ik dat ik met de B-groep mee moet rijden. Maar ja, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw... en bij het inrijden naar de club voelen de benen goed. Ik besluit in m'n optimisme toch bij de snelle mannen aan te sluiten. Maar hoe zal dat gaan?

Het eerste stuk van de rit valt mee. We zijn met een flinke groep van zo'n twintig rijders dus gaan niet heel hard. Bovendien hebben we de wind mee, dus gaat het rijden makkelijk en voel ik m'n benen (nog?) niet. We toeren via Benthuizen richting Boskoop en dan naar Reeuwijk. Onderweg is er een korte lek-stop en dan rijden we weer vlot door.

Rond de A12 rijden we naar Woerden, waarna we bij het sfeervolle Haarzuilens een koffie-stop houden. Op het brinkje worden de nodige koffie, capucino en appelpuntjes geserveerd, met hier en daar een verdwaalde omelet.

Dan springen we weer op de fiets en begint de echte test: kan ik met tegenwind bij de groep blijven, of zal ik lossen? Het lijkt een waar mirakel: m'n benen blijken het goed vol te houden en ook bij 33-34 km/uur blijven ze goed aanvoelen en 'lopen ze niet vol'. Memorabel momentje: vandaag zijn het anderen die moeten lossen en kan ik wel mee. Het voelt heel vreemd: normaal krijg ik bij zo'n tempo accuut zware benen en moet ik minderen, maar nu lukt het wel! Zijn het de trainingsrondjes die vrucht gaan afwerpen, of zit ik beter op de fiets met m'n mooie nieuwe profi fietsschoentjes? Ik weet het niet, wel weet ik dat ik vandaag bijzonder makkelijk rij. Met een gemiddelde van boven de 28km/uur rijd ik heerlijk met de groep mee. Moet ik misschien wel bij vermelden dat ik een lekkere plek 'op twee' uit de wind heb, dat helpt zeker mee bij het mooie rijden.

Vanuit Haarzuilen gaat de tocht over ontelbaar veel mooie kleine paadjes en weggetjes terug naar het westen met een pittige wind. Via Hazerswoude rijden we terug naar Benthuizen en daar neem ik de route naar Stompwijk. Tussen bloeiende velden rijd ik rustig terug naar huis. Het land is prachtig en stralend mooi. Bij thuiskomst is er 's avonds nog een memorabel momentje: verbrande armen van de zon. De zomer zit er nu echt aan te komen, een volgende keer even er aan denken om wel te smeren voordat ik zo lang op de fiets zit.

Gefietst: 123km in 4 uren en 26 minuten. Rustplek bij Haarzuilen.

Een kapotte bril en een gemiste groep

Dinsdagavond 18 mei is het weer stress thuis: beide op tijd thuis van het werk, op tijd eten, kindjes overgooien naar m'n man en snel op de fiets naar de toerclub. Daar ben ik gelukkig precies op tijd en we staan nog even rustig te praten voordat de mannen op de fiets springen. Ik weet dat het belangrijk is om in de eerste kilometer al aan te haken en een mooi plekje in de groep te vinden, dus wil ik snel aanhaken.

Ik zet m'n bril op en... trek een glas uit de bril! Shit! Het duurt even voordat het glas er weer in zit. Een mederijder vraagt nog: "wil je daar nog wel aanhaken", maar ik ben vastbesloten: na alle thuisstress wil ik de groep niet missen. We zetten de sprint in en doen wanhopige pogingen om de groep in te halen. Blij Stompwijk blijkt dat het tevergeefs is. Ik raak niet verder achterop, maar kom ook niet bij. Balen! Ik besluit een andere kant op te fietsen en dan toch maar voor mezelf te rijden. Was alle stress thuis voor niks. :-(

Maar goed, de polders zijn nog steeds mooi en langs Benthuizen, Zoeterwoude en de Vliet vanaf Leiden rijd ik een mooi rondje door zonnige polders met knotwilgen en fluitekruid. Wat is er vlak bij huis veel moois, ook op een gewone dinsdagavond.

Gefietst: 36 km in 1.30 minuten.

Voor bloesem moet je naar de Betuwe

Zaterdag 15 mei organiseert toerclub Zoetermeer de bloesemtocht, in afstanden van 30 tot 150 kilometer. Ik besluit met de 120km mee te rijden, maar het laatste stukje vanaf Ktimpen aan de Lek af te buigen naar Schiedam, om nog een sporttoernooitje van m'n zoontje te kijken. Bij het clubhuis vertrekt rond 9 uur een groepje van zo'n 30 rijders waar ik bij aansluit. Via Benthuizen en Boskoop rijden we naar Reeuwijk, waarna we via de polders doorrijden naar Schoonhoven. Onderweg is er wat oponthoud door een aangereden eendje (zielig!) en een in de sloot gereden melkwagen (spectaculair!). Gesprekken gaan over de uitdagingen van marktonderzoek voor een ministerie, de keus voor Ultegra of Dura Ace en de spanning van een aanstaande bevalling. Kortom: het is gezellig!

Op de pont bij Schoonhoven hoor ik dat een deel van de groep de 150km gaat rijden, via Leerdam. De 120km blijkt al vlak na Schoonhoven terug te rijden. Ik denk even na... Leerdam! Dat klinkt erg ver weg en krijgt accuut een magische aantrekkingskracht. Ik bedenk me niet meer en besluit om door te rijden met de 150km-rijders. Al vrij vlot krijg ik spijt van dit ietwat enthousiaste besluit. Ik heb honger, maar de pauze is pas over 25km, zo beslist voorrijderr Digi streng. Langzaam loopt de kracht uit m'n pootjes. Bovendien gaan m'n handen en billen nu al pijn doen, terwijl ik nog geen 70km heb gereden. Hoe ga ik die 150km ooit volmaken? Ik probeer me de routekaart van de NS voor de geest te halen. Heeft Leerdam een station? Kan ik van daar eenvoudig naar Utrecht en dan met de trein naar Rotterdam? Of zou ik makkelijk naar Gouda kunnen rijden?

Al peinzend komen we aan in Leerdam, maar Digi is onverbiddelijk: hier gaan we nog lang niet stoppen! Ik verbijt me en rijd verder met de mannen mee. Na een lange 90km stoppen we eindelijk in Hoornaar bij Giessenlanden. Het terras blijkt uitsmijters te serveren en ik hoef niet lang na te denken wat ik bij de koffie wil! Tot hilariteit van de mannen ben ik plots tien minuten wel stil én is m'n uitsmijter met aardappelsalade helemaal verdwenen. Voor de zekerheid bestel ik bij de tweede koffie nog een appelpuntje met slagroom. Dat blijkt een uitstekende keus: na de koffiepauze rijd ik heerlijk! Weg is de vermoeidheid en het tempo vind ik plots weer vrij rustig.

Via prachtige dijkjes rijden we langs pittorske dorpjes met middeleeuwse schuren die gewoon bewoond blijken. Het aantal gereformeerde-meisjes-met-rok-en-lange-haren is niet op de vingers van de handen van ons hele peloton te tellen en ik snap plots waarom we zoveel christelijke partijen in onze regering hebben. De tocht is fantastisch. Ik heb het gevoel om een dagje in eigen land op vakantie te zijn en geniet van elke meter.

Het vakantiegevoel wordt verder versterkt rond Kinderdijk. Hier blijken verbazend veel molens te staan die verbazend veel toeristen willen bekijken. In slakkengang rijden we langs hordes Duitsers, Amerikanen en Japaners die allemaal breed over het fietspad slenteren. We rijden langzaam, maar krijgen veel bewonderende blikken. Grappig om te bedenken dat wij voor de toeristen een stukje authentiek Nederland vormen, als fietsertjes.

Dan neemt de groep de pont naar Krimpen en besluit ik de bordjes Rotterdam te volgen. Dat blijkt een domme zet. Na nog eens bijna 20km alleen fietsen tegen de wind in langs een kale dijk en een steile brug bij Alblasserdam wordt ik gek: ik zie kilometers lang afslagen naar... de pont naar Kinderrdijk. Waarom heb ik die niet genomen?! Dat had me een uur fietsen gescheeld. Gelukkig houd ik van fietsen en is de frustratie niet al te groot.

Nu wordt de tocht opnieuw leuk, vanwege het grote contrast met de ochtend. Niks rustige dijkjes, maar een razend drukke binnenstad van Rotterdam wacht op me. Overal krioelen mensen, die bij voorkeur vlak voor m'n wielen onverwachts het fietspad op stappen, of in hun mobiele rolstoel breed over het fietspad rijden. Toch blijft het fietsen leuk, want fietsen is nu eenmaal leuk!

Via de drukken binnenstad rijd ik langs mijlpalen als het stadion, de Erasmusbrug en het ziekenhuis. Dan blijkt het nog een knap eind naar Schiedam, maar ook dat blijftt gewoon leuk. Ik verbaas me over m'n sterke benen die zelfs na vijna 160km nog zin hebben om te rijden. Ik heb nog nooit verder dan 120km gereden en dinsdag was zelfs 55km al ver. Waarom gaat het dan nu zo makkelijk? Af en toe blijf je je over jezelf verbazen!

Gefietst: 158km in 6 uren en 30 minuten. Bloesemtocht van TC Zoetermeer, tot aan Kinderdijk, daarna via Alblasserdam naar Rotterdam en Schiedam. Ongeveer 10-14 graden, droog en deels zonnig.

Slappe pootjes

Dinsdag 11 mei ben ik lui en moe. Ik heb zin in een lange avond op de bank, maar besluit toch met de toerclub te gaan rijden. In de eerste kilometers voel ik al dat het een zware avond gaat worden. De benen willen echt niet! Na zo'n tien kilometer ontdek ik dat m'n versnellingen helemaal verkeerd staan en dat ik de hele tijd al op m'n kleinste voorblad rijd. Dom! Snel schakel ik naar de goede versnelling en dat gaat een stuk lekkerder. Wel blijven de pootjes wat zwaar.

In de duinen van Den Haag naar Wassenaar blijkt dat de pootjes echt niet fit zijn. Zodra de weg iets te lang stijgt val ik genadeloos weg. Gert besluit me af en toe een zetje te geven en op deze beschamende manier kom ik de duintoppen toch over. Bij Wassenaar wil ik terug naar huis, maar Leon vindt dat geen goed plan. Binnen tien meter ben ik overgehaald en besluit ik toch mee te rijden naar Katwijk. De duintoppen blijven pittig, maar toch rijd het nu wel iets beter, vooral als ik tijdens de beklimmingen regelmatig even ga staan.

Via Katwijk rijden we richting Wassenaar, maar dan besluiten de mannen naar Zoeterwoude te rijden. Dan haak ik wel af en rijd via Wassenaar en Voorschoten naar huis. M'n benen waren vanavond duidelijk niet fit, maar toch voel ik me na het rijden een stuk lekkerder dan ervoor. Het was weer de moeite waard.

Gefietst: 55km in 2 uren en 15 minuten. Ongeveer 10 graden, windkracht 4-5 tegen door de duinen naar Katwijk vanaf Den Haag. Droog.

Even de MTB ophalen

Zaterdag 1 mei staat m'n MTB na een onderhoudsbeurt na de pekelwinter weer voor me te glimmen bij Van Herwerden. Ik besluit er een duathlon van te maken: eerst vier kilometer hardlopen en daarna lekker op de MTB die nieuwe lange route verkennen. Fietsen met de toerclub was vandaag toch geen optie, vanwege de forse regenbuien in de ochtend. In de middag klaart het echter op en in een koud zonnetje rijd ik langs de Vliet naar de start van de route.

De route blijkt inmiddels uitstekend te zijn aangegeven, met een mooie lus door de Leidschendammerhout. Dan draait de route door een ander top paadje, vlak langs de A4. Verderop wordt het nog mooier: er blijkt een geweldig paadje te lopen op minder dan tien meter van de A4. Het is magisch om boven je de snelweg te zien, maar zelf door hoge rietkragen te ploeteren over ondergelopen paden. Het heeft zo hard geregend de afgelopen dagen dat het mountainbikepad bijna is verdwenen onder het water. Ik voel me haast een Spanjaard in de 80-jarige oorlog en vraag me af of dit nog wel tot land is te rekenen, of dat ik inmiddels in een sloot rijdt. Het mag de pret niet drukken: ik zit tot m'n knieën onder de modder en m'n fiets ziet er niet uit, wat is dit top!

Voorbij de Vlietlanden rijd ik verkeerd en pas vlak onder Zoeterwoude kom ik daar achter. Ik weet dat de route langs het Geertje loop en besluit daar naar toe te rijden. Daar pak ik de route weer op. Via een paar mooie luskes door het bos en langs het water rijd ik naar Zoetermeer. Dan ga ik via Wilsveen weer naar huis. Die nieuwe MTB-route heb ik niet eens helemaal gereden, maar hij is meer dan goedgekeurd. Wat is het geweldig om middenin de Randstad zo'n mooie en lange ruige route te hebben. Ik krijg nu al zin in de winter, wanneer ik er weer vaak op de MTB op uit ga!

Gefietst: 40km, na 4km hardlopen. Zonning, ongeveer 10 graden. Op de MTB.

Foute groep!

Zaterdag 24 april fiets ik weere met de toerclub mee. Wel moet ik wat eerder terug, vanwege een etentje in de Achterhoek in de middag. Daarom besluit ik om zo'n twee uur met de groep mee te rijden en daarna terug te rijden.

Bij het clubhuis is het druk. De deur zit dicht en iedereen staat buiten. Na een poosje praten stromen er steeds meer fietsers toe. Dan maakt een groepje zich los om te vertrekken. Ik bedenk me geen moment en rijd direct achter ze aan. Ik herinner me de tocht naar Oudewater nog, waarbij ik net wat later wegreed bij het clubhuis, waarna ik direct in een moordend tempo moest rijden om bij te komen en de hele rit kapot was. Dat overkomt me vandaag niet! Sterker nog: na zo'n kilometer valt het me op dat de mannen wel erg rustig koersen. Ook zie ik opvallend weinig bekende gezichten. Ik doe navraag en het blijkt dat ik compleet in de verkeerde groep zit. Dit zijn de toerrijders die net een tandje rustiger rijden.

Ik besluit gewoon lekker met deze groep mee te rijden en dat bevalt al snel uitstekend. We koersen relaxed langs de Rotte en gaan daarna langs mooi weggetjes door de polder Hitland. Daar rijden de mannen richting Rotterdam en ga ik via de prachtige dijk langs de IJssel terug. Dankzij de fietsknooppunten kan ik een mooie route rijden.

Bij Oud Verlaat ligt een uitnodigend terras aan het water en dat kan ik niet negeren. Ik doe een lekkere capucino in de zon en geniet van de mooie zaterdagochtend. Dan gaat het via de Rotte terug richting Zoetermeer en dan langs de A12 naar huis.

Gefietst: 75km in precies drie uurtjes. Ongeveer 12-15 graden, zonnig en vrijwel geen wind.

Triest diepterecord op de teller

Dinsdag 20 april kan ik aansluiten bij de avondrit van toerclub Zoetermeer. We rijden met een mannetje of twaalf richting Leidschendam en dan via Voorschoten naar Wassenaar, lamgs de Oude Rijn en mooie binnenweggetjes.

Bij Wassenaar wil ik nog even lekker een gesprek met voorrijder Hendy aangaan, maar dan blijkt m'n zwakke plek: ik ken nog lang niet alle heuvels. Vlak na de bocht wacht een ware muur! Om me heen hoor ik alleen nog klik-klik van de schakelsystemen van de mannen en voordat ik het weet sta ik vrijwel stil en op een grote achterstand. M'n kilometertellertje schiet naar een triest diepterecord en met een oude-wijventempo van 12km/uur kom ik hijgend boven op de heuvel aan. Ik rijd naar beneden waar de mannen breed grijnzend op me staan te wachten. OK, die muur ken ik nou ook en reken maar niet dat ik hem nog vergeet!

De tocht gaat verder door de duinen (veel heuvels) en Katwijk (ook verrassend veel heuvels). Zou de gemeente Katwijk die verhogingen en bruggen nou speciaal voor de toerclub hebben aangelegd? Via Wassenaar en Voorschoten rijden we terug. Na 60km stal ik m'n fiets weer in de schuur. Het was weer lekker!

Gefietst: 60km in 2 uren en 17 minuten. Droog, ongeveer 10 graden.

Oudewater is ver

Oo zaterdag 10 april is het weer tijd voor een lekkere zaterdagse rit met toerclub Zoetermeer. Met een klein zonnetje rijden we lekker door de polders. De mannen hebben er zin in en rijden flink door. Voor mij is het werken om bij te blijven en regelmatig rijd ik net in de verzuring. Ik voel weer dat ik benen heb.

Voor de koffie strijken we neer op de pittoreske markt van Oudewater. In het zonnetje gaat het buiten zitten nét, maar als we wegrijden merken we dat het toch wel erg koud is. Gelukkig gaat het warmrijden altijd weer vlot, zo ook dit maal.

Na de koffie merk ik dat de mannen flink meer conditie hebben dan ik. Ze rijden berehard en ik dreig er verschillende malen 'af te vallen'. Ik overweeg hoe ver station Gouda nog is, maar daar willen de mannen niks van weten. Onder enthousiaste coaching word ik 'op drie' gezett, de plek die in de groep het meest ideaal is. Ik weet de groep zowaar tot Zoetermeer bij te houden en dan rijd ik in een slakkengangetje door naar huis. Met loden benen duik ik in bad, maar ben wel voldaan. Toch mooi 118km op de teller en niet gelost. Al is dat laatste minstens zoveel te danken aan het matigen van het tempo door de mannen, dan aan m'n eigen fietstalent vandaag.

Met dank aan E Coers voor het uploaden van de route.

Gefietst: 118km in 4 uur en 16 minuten. Ongeveer 10-12 graden, windkracht 2-3, droog en een beetje zon.