In de fietshemel

Hoe langer ik fiets, hoe meer ik me kan concentreren op andere zaken en hoe relaxter het rijden in een peletonnetje wordt. Ik merk dat ik niet langer alleen rij, maar echt onderdeel word van 'de zwerm'. Als een groep trekvogels vliegen we over de weg, ontwijken we kuilen en palen en draaien we rond paaltjes en tegenliggers. Met een snelle kreet of beweging waarschuwen we elkaar en seinen we welke kant we op gaan. Al fietsend vraag ik me af hoe de regels bij echte trekvogeks zijn. Zouden zij ook een ervaren voorrijder hebben die een mooie route uitzoekt? En de vaste pleisterplaatsen met de lekkerste hapjes precies weet te vinden?

 De route gaat vandaag langs verschillende plekken die ik ken uit eerdere tochten, maar ik heb ze nog nooit in één rit achter elkaar gereden (Hitland, Kinderdijk, Nieuwpoort, Gouda). Het voelt in m'n hoofd alsof we drie verschillende tochten achter elkaar rijden en eerlijk gezegd is de afstand ook lang. Daarbij rijden we een fors tempo, rond de 32km/uur jagen we over de dijkjes.

 Ik bedenk me dat de fietshemel er ongeveer zo uit moet zien. Een zonovergoten zaterdag, eindeloze dijkjes die boven het land liggen en een geweldige uitzicht geven over land en water. Eindeloos rijden, niet gehinderd door kuilen, verkeerslichten of tegenliggers. Alleen maar trappen, tot in de eeuwigheid... Zou dat zijn waar wielrenners na een goed leven heen gaan? Ik gun het ze!

Gefietst: 137 km in 4.57 minuten. Zonnig, circa 20-25 graden en droog. Windkracht 2-3. Via Zoetermeer langs de Rotte en rond Hitland langs de Lek. Bij Kinderdijk naar de overkant en langs de Lek tot aan Nieuwpoort voor koffie. Dan bij Ameide naar de overkant, langs Lopik naar Goude en dan langs Boskoop en Moerkapelle naar Benthuizen en Zoetermeer.

De langste avondrit

Dinsdag 22 juni is het bijna de langste dag, dus een mooi moment voor de allerlangste avondrit. Via Zoeterwoude blijven we naar het noorden rijden en ik hoop: we eindigen vast bij Wassenaar (lees: dicht bij huis). Helaas blijkt na zo'n 40km rijden dat we andersom rijden. Via allerlei onbekende paadjes en dijkjes komen we uit bij Boskoop en rijden we langs Benthuizen naar Zoetermeer en heb ik nog een pittig stukje alleen voor de boeg. Bij Wilsveen is het dan ook even tijd om uit te blazen en een reepje weg te snacken. Met de invallende schemering rijd ik relaxed naar huis. Het was een lange rit, maar supermooi. Aan m'n handen en billen voel ik dat 100km zonder stop (en helaas geen lek) best pittig is, maar die mijlpaal heb ik inmiddels ook bereikt. Trots!

 
Gefietst: 97km in 3.37 minuten. Circa 16 graden, droog en zonnig. 

Bramen, distels en brandnetels... op een geweldige route!

Zaterdag 19 juni voetbalt Nederland al vroeg in de middag en wordt het krap om te fietsen, daarom ga ik op zondag alleen rijden en dat is lang geleden. Vanwege het regenachtige weer (en een gebrek aan reservebandjes voor m'n racefiets) pak ik de mountainbike om de lange Land van Wijk en Wouden-route nu eens echt helemaal te rijden.

Het stuk tussen Leidschendam en Voorschoten is direct spectaculair. In het bosgebied van de Leidschendammerhout blijken de brandnetels tot ooghoogte te zijn opgeschoten, met slechts een smalle doorgang om te fietsen. Waarom had ik nou een korte broek aan gedaan?!

Langs de A4 gaat het spectakel verder. Waar een paar maanden geleden alleen kale modder was, staat nu riet van meer dan twee meter hoog. Het pad is hier nog smaller en ik wordt drijfnat tussen de hoge rietkragen. Het pad is vrijwel onzichtbaar en zo baan ik me een weg tussen riet, distels en braamstruiken. M'n benen worden er niet mooier op, maar toch is dit helemaal geweldig.
Ongelofelijk dat je op minder dan tien meter van de grote snelweg zo ruig kunt fietsen! Laten we hopen dat er in de drukke Randstad nog veel meer van dit soort ruige stukjes worden benut met stoere fietspaden. Dit is tof! Je moet wel oppassen voor wegvliegende fazanten en wilde haasjes vlak voor je wielen, maar dat draagt alleen maar bij aan het ruige gevoel dat je aan de route overhoudt.

Hoewel ik delen van de route al twee keer heb gereden, blijft het soms zoeken naar de paaltjes, vooral rond Zoeterwoude en Leiden. De route blijkt echter nog veel mooier dan ik dacht. Overal zijn er prachtige stukken van het asfalt af, waarna ik blij ben met een verhard stukje om even uit te blazen. Zo slingert de route langs de dorpjes en door de polders. Het is een aaneenschakeling van mooie landschappen en lekker crossen. Ik weet nu al dat ik de komende winter heel vaak op dit parkoers te vinden zal zijn, wat is dit mooi om heerlijk uit te waaien.

Gefietst: zo'n 45km in bijna 3 uren inclusief veel stops voor foto's.

NB: Als je een bordje ziet met 'legale graffiti tunnel', dan weet je dat je in een overgereguleerd land woont...

Geen slag in het wiel

Zaterdag 13 juni rijden we met de toerclub langs Zoeterwoude naar het noorden tot onder de rook van Schiphol. Met een stevige zijwind is het toch ontspannen rijden, al ligt het tempo flink hoog. Ik voel dat ik een stuk sterker ben dan een maandje geleden. Het is nog steeds werken om bij te blijven, maar ik haak in elk geval niet meer af.

Vlak voor de koffie draait de weg onverwachts iets naar links. Frans en ik worden verrast door de uitwijkende voorrijders. Ik kan hun wielen eenvoudig ontwijken, maar Frans heeft geen ruimte en glijdt keihard over het asfalt. Z'n voorwiel draait niet meer rond, maar dat blijkt eenvoudig op te lossen door het wiel een paar maal flink op het asfalt te slaan! Wat nou 'slag in het wiel'?

Bij de koffie nemen we de schade verder op: kapot tenue (zonde!), flinke schaafwonden en bij het verder rijden blijkt een vingerkootje uit de kom te zijn geraakt, wat Frans echter tijdens het fietsen gewoon zelf terugzet. Als hij er daarna weer uitspringt, zet hij hem nog een keer terug en wordt de vinger met een stukje tape vastgezet. Sommige mensen kunnen ook écht alles zelf repareren, handig en stoer!

Op de terugweg blijkt de wind gedraaid. We hebben hem niet tegen, maar half mee. Nu merk ik dat met de wind meerijden niet altijd relaxed is. De voorrijders rijden in moordend tempo door en het wordt nu echt werken. Met een gemiddelde van boven de 29km/uur (inclusief twee keer lek, een valpartij en koffiepauze) komen we bij Leiden aan. Daar besluit ik bij de eesrte bordjes met 'Den Haag' af te haken en ik neem de korste weg naar huis. Zodra de groep uit het zicht is verdwenen zak ik op een bankje langs de Vliet om lekker wat te drinken en gewoon uit te blazen. Na een minuutje of tien raap ik alle moed bij elkaar en peddel ik langzaam verder naar huis. Ik heb heerlijk gereden, maar de mannen in de groep zijn nog steeds een flink stuk fitter dan ik, dat werd vandaag weer goed duidelijk.

Gefietst: 123km in 4.14 uur, windkracht 4 zij/mee, circa 16-18 graden en droog.

Vakantie op zaterdag

Zaterdag 6 juni is het stralend weer voor een lekker fietstochtje. Met de toerclub rijden we vanaf Zoetermeer langs Delft en Rijswijk richting Rotterdam. Daar doemt een mijlpaal in m'n nog korte fietsleven op: De Brienenoord! Voor velen een legendarische fileplek, maar voor fietsers één van de weinige klimmetjes in Zuid Holland. Ik merk hoe weinig ervaring m'n benen met klimmen hebben en werk me omhoog.

Daarna gaat de route verder langs allemaal onbekende plaatsjes, dijkjes en een ijskoude tunnel met weer zo'n gemene klim. We zijn echt in Zuid Holland, maar nu waan ik me in de alpen.

Bij Oud Beijerland wacht een rustiek marktje en stopt de helft van de groep die niet te laat thuis wil zijn voor een koffie. Daar sluit ik me graag bij aan.

Via twee sfeervolle pontjes gaat de route verder naar Spijkenisse en Bernisse naar Maassluis. Dan rijden we langs Delft en neem ik de mooie weg langs de Vliet naar huis. Het fietstochtje van vier uurtjes voelt als een zomervakantie. Stralend weer, prachtige omgevingen, klimmen, kou en pontjes. Soms kan een echte vakantie zomaar in je zaterdagochtend opduiken. Volgende week weer!