Lekker lang omlaag rijden

In het nabijgelegen Cauterets is een bike-park, zo vertellen de
toeristische folders ons. Dat klinkt uitdagend en dat blijkt het ook
te zijn! De kabelbaan brengt ons op 1750 meter en vanaf daar wil ik
nog verder omhoog naar 2303 meter. Helaas blijkt de tweede kabelbaan
een middagpauze te houden, die ingaat drie minuten nadat ik m'n koffie
met de mannen afrond. De hulp bij de kabelbaan is onvermurwbaar:
hoewel de kabelbaan nog wel beweegt, mag ik niet meer instappen en
moet ik twee uur wachten. Dat besluit ik niet te doen, ik besluit dan
maar de kortere afdaling vanaf 1750 meter te maken. Het eerste deel is
een breed maar ruw grindpad dat stijl slingerend onder de kabelbaan
door naar onderen gaat. Het is leuk dat Richard, Floris en Cedric na
de koffie met de kabelbaan naar beneden gaan en mij nog in actie
kunnen zien.

Tijdens m'n afdaling wordt ik af en toe ingehaald door zeer profi-uitziende echte downhillers: hun fiets heeft voor en achter geweldige vering, ze dragen helmen die op een bromfiets niet misstaan en hebben zware uitrusting met scheenbeschermers en stofbrillen. Ietwat meewarig kijken ze naar mij: een oude vrouw op een relatief simpele mountainbike (achter geen vering), met casual gympen en een hardloopjack. Ik zie er duidelijk uit als een echte tourist en ben qua materiaal duidelijk 'underdressed'. Het mag de pret niet drukken. Ik kies gewoon een rustig eigen tempo en vind het uitzicht geweldig. Ook merk ik dat m'n fietservaring de afgelopen dagen enorm is toegenomen en ik steeds handiger uit de voeten kan op de lastigere routes. Het is dan wel weer jammer dat ik onderaan de ruige route merk dat ik de hele weg vergeten was om m'n voorvering aan te zetten...

Na de slingerroute (rood) volgt een klein stukje weg en dan is er opnieuw een rood parkoers. Aan een langskomende downhiller met profi uitrusting vraag ik hoe steil het pad is. Hij vertelt dat het een échte rode route is, dus lastig, maar dat ik eventueel wel steile stukken kan wandelen. De gewone weg lijkt me echter te saai, dus neem ik de uitdagende route. De eerste kilometers gaat dat prima, maar dan kom ik al snel in een superlastig steil en bochtig deel. Ik ga wandelen en besluit bij de eerstvolgende kruising toch de verharde weg te nemen. Daar zoef ik lekker eenvoudig over naar beneden.

In Cauterets kijk ik even bij het minigolf van de jongens en besluit dan om de route terug naar de camping (zo'n 17 km) te fietsen. Het eerste deel gaat langs een mooi grindpad annex oude spoorbaan. De fietsroute slingert langs de grote weg, maar gaat ook over een mooie spoorbrug en tunnel. Ik heb geweldig uitzicht en rijd superlekker naar beneden. Vanaf Pierrefitte wordt het vervolgens klimmen terug naar de camping, maar dan is er een mooie verrassing: de jongens zijn klaar met midgetgolf en komen me achterop. Richard wil graag ook eens wat klimmen en pakt mijn fiets, terwijl ik lekker in de auto spring en de laatste 2 km klimmen aan hem overlaat.

Gefietst: 21 km, waarvan zo'n 6 km downhill (800 meter omlaag), 9 km langzaam dalen (400 meter) en tenslotte zo'n 6 km klimmen (150 meter).

Fietsen door de beek kan wél

Vandaag een prachtige tocht op de mountainbike gemaakt in de Pyreneeën met Floris. Onze camping staat in Arcizans-Avant, een piepklein dorpje, op zo'n 650m hoogte tegen de berghellingen. Op zo'n 6 km fietsen en 300 meter lager ligt het startpunt van veel mooie mountainbike-routes, in Argeles-Gazost. Met z'n tweeën hebben we vandaag de route 4 gereden, een route die op papier zeer eenvoudig zou moeten zijn, maar in Nederland zeker voor gemiddeld of pittig zou doorgaan. Hoewel er weinig echte klimmetjes waren, liep de route vrijwel volledig over de onverharde weg. En dan bedoelen we ook écht onverhard: grote keien, dikke boomwortel, hooggelegen bruggetjes of mul zand. Het was werken en ploegen, maar ook supermooi. Een groot deel van de route liep langs het riviertje dat soms een kabbelend
beekje leek, maar even vaak een flinke wilde stroom werd.

Na de route wilden we Richard bellen om Floris met fiets met de auto naar boven te rijden, omdat de laatste 3 km naar de camping een stijging van zo'n 10% heeft. Maar voordat we het wisten stonden we al meer dan halverwege in het dorpje St-Savin (met hongerklop!). Na een bestelling met flink veel calorieën (2 marsen en 2 lekkere ijsjes), een leuk gesprek met twee fanatieke amerikaanse wielrenners met de kleren en fiets van Lance Armstrong en een bezoek aan het stokoude kerkje in het dorp... toen waagden we het er op en hebben we de hele tocht zonder hulp afgemaakt. Hulde aan de kleine man die fanatiek fietste, bergop soms een stevige sprint inzette en zelfs met z'n fiets door een beekje reed.

Mountainbiken in de Pyreneeën

Maandag 27 juli zijn we al een paar dagen in de Pyreneeën. Ik heb al een paar korte verkennende tochtjes op de fiets gemaakt, maar omdat de routes rond de camping erg steil zijn, waren die nog niet veel langer dan zo'n 5-10 km. Vandaag heb ik een echte mountainbikeroute in het dal uitgezocht en ik rijd zo'n 15 km route en 15 km van en naar de route toe langs de berghelling vanaf de camping met een ultrastijle klim als toetje terug, pfff!

De omgeving is fantastisch! De route voert over een oude spoorbaan die in fietspad is veranderd, maar ook dwars door bossen over smalle paadjes vol keien waar af en toe een stroompje overheen loopt. Mijn parkoers is hier niet heel lastig en ik kan met flinke vaart over de bospaadjes rijden, al is het wel oppassen bij de weggetjes langs de rivier, waar ik tientallen meters boven rijd op een supersmal pad. De route is gezellig druk met andere fietsers en wandelaars en in de rivier staan vissers met lieslaarzen. Toch wordt het nergens te druk en is het fietsen geweldig. Dit is écht mountainbiken, wat is het hier mooi.

Weer verdwaald

Omdat we op vrijdag verder trekken naar de Pyreneën, is donderdagavond de laatste kans om die 12 km route voor de VTT 'sportif' te rijden. Sportief kun je de route inderdaad noemen, met steile afdalingen over grote keien en piepkleine bruggetjes. Binnen 2 km ben ik de route al kwijt, maar even later vind ik het goede wandelpad weer terug.

Via kleine wandelweggetjes door het bos ontdek ik opnieuw de streek. Af en toe rijd ik een stukje asfalt, maar het grootste deel van de route gaat over ruig bospad met veel keien.

Zo ongeveer op het verste punt neem ik de verkeerde wandelroute en ik suis kilometers ver langs de heuvel de verkeerde kant op. Gelukkig laat Navigon op m'n telefoon uiteindelijk precies zien waar ik ben uitgekomen: bij een prachtig bedevaartskerkje in het piepkleine Caves. Dan volgt een forse klim over het asfalt met een paar maal autowrakken langs de berghelling in de steile bochten, ruig!

Via een supersnelle afdaling kom ik weer uit in het vertrouwde Montcabrier. Daar ontdek in nog een oude stadspoort met een prachtig uitzicht en dan zoef ik langs de bergheling naar beneden. Daar pak ik het laatste stuk ongelijk pad en na enkele halen over m'n hand van de braamstruiken stort ik me in het feestje met de live-band op de camping.

De omgeving van de Lot was prachtig, nu ga ik ontdekken of het fietsen in de Pyreneeën net zo mooi is.

Warme klimmetjes

Op zo'n 9 kilometer van de camping ligt het mooie kasteel Bonaguil en samen met Floris fiets ik er op dinsdag naar toe. Helaas nemen we na een kwartiertje al een verkeerde afslag, waardoor we een half uur lang de verkeerde steile weg omhoog klimmen. Nadat we onze fout ontdekken razen we binnen drie minuten weer naar beneden en beginnen we opnieuw aan onze tocht. Een half uur te laat voor de rondleiding komen we uiteindelijk bij het kasteel aan. Jammer, maar dat hoort er helaas ook af en toe bij. De route naar het kasteel is prachtig, over de vertrouwde rustige landweggetjes en door een mooi bos. Af en toe duw ik Floris omhoog, maar soms zet hij ook alle zeilen bij om mij te lossen op een klim. Jongens!

De terugweg gaat de fiets van Floris achterin de auto en fiets ik alleen. Het is inmiddels boven de 35 graden en enorm warm om te fietsen. Puffend klim ik de glooiende heuveltje over, het lijken nu eindeloze collen. Uitgedroogd land ik na 12 kilometer weer op de camping, waarna ik de rest van de middag niet veel meer doe dan afkoelen in het zwembad en puffend op een matje liggen. Het was vanmiddag écht te warm om te fietsen!

Koffie in Villefranche

Maandag op de fiets naar Villefranche voor een lekker kopje koffie,
terwijl de jongens dezelfde bestemming met de auto bereiken. Via de
inmiddels bekende kleine en vrijwel verlaten asfaltweggetjes tour ik
door het Franse land. De korenvelden worden afgewisseld met bossen.
Hier en daar staat een huis, variërend van vrijwel verlaten authentiek
Frans tot mooi opgeknapt met een zwembad in de achtertuin van de
'import'.

De weggetjes kronkelen zich over en langs het glooiende
heuvellandschap. Vanaf de camping is het steeds even twee kilometer
flink klimmen, daarna is het fietsen een stuk makkelijker en worden
klimmetjes afgewisseld met lange glooiende stukken dalen op hoog tempo.

Gefietst: 27 km bij circa 25 graden en windkracht 3. Droog en zonnig.
Flinke heuvels, waardoor de tocht vergelijkbaar is met zo'n 50-60 km
fietsen in het vlakke Nederland. Op zo'n 13 km een uitgebreide
koffiestop gehouden.

Twee korte tochtjes in de Lot

Op zaterdag fiets ik eerst met Floris een kort maar heuvelachtig tochtje naar Montcabrier. We fietsen over kleine asfaltweggetjes tussen de weilanden met paarden of runderen door, geflankeerd door fruitbomen. Via landweggetjes klimmen we omhoog, waarna we met een heerlijke lange daling uitkomen bij Montcabrier. Daar eten we een ijsje, waarna we via de grotere weg afdalen naar de camping.

's Avonds pak ik zelf nog een keer de fiets, voor een echte mountainbiketocht. Helaas ben ik na een kilometer de route al kwijt. Dankzij de navigatie vind ik wel een mooi rondje over kleine
asfaltweggetjes en rij ik bovenlangs de heuvels met prachtig uitzicht tussen de weilanden. De huizen zijn heel wisselend: of vrijwel vervallen (authentieke franse huizen), of mooi opgeknapt met een zwembad in de achtertuin (het tweede huis van rijke buitenlanders). Een opvallend contrast met het buitengebied in Nederland, waar je zulke vervallen woningen vrijwel niet meer tegenkomt.

Berghuizen, maar dan echt

Na het avondeten even de onweersbui na de warme stranddag afwachten en
dan... nog even een rondje op de fiets. Omdat het al vrij laat is,
besluit ik m'n rondje kort te houden. Ik fiets over verlaten weggetjes
waar ik in 10km zo'n 2 auto's tegenkom, zo rustig!

Via een wat drukker weggetje gaat het vervolgens langs rotswoningen,
die zijn uitgehakt in het rotsige massief langs de rivier. Hou lang
zouden hier al mensen wonen, zouden er resten van hele oude voorouders
van de mens te vinden zijn? Of mooie grotschilderingen van lang
vergeten culturen? En hou zou men hier over 2.000 jaar wonen? Mooie
vragen die ik mezelf stel terwijl ik langs de weg raas, met bijzondere
wolkenpartijen aan de hemel. Wat is fietsen toch lekker!

Verkennend rondje St Maure

Vandaag de eerste echte fietstocht in Frankrijk, al houd ik het nog bij een kort rondje. Vanaf de camping via de kleinste weg die de auto-navigatie op de iPhone laat zien naar St Maure. Daar gewoon lekker wat rondrijden door het dorpje. Hoewel de omgeving nog erg vlak is, zijn er in het dorpje een paar leuke hellingen en ligt er zowaar een kerk én een ruïne van een kasteel op de top van de heuvel.

Via een nog kleiner B-weggetje fiets ik met een omweg weer terug naar St Catherine de Fierbois. Mooi is dat de weg officieel geasfalteerd is, maar zo matig wordt onderhouden dat middenin het wegdek alweer bloemetjes opduiken. Ik kan me niet voorstellen dat dat in het keurig aangeharkte Nederland nog zou voorkomen, maar wij hebben dan ook heel wat minder kilometers asfalt te onderhouden.

Hoezo vaderlandsliefde? De parkeerplaats in het dorpje puilt uit met auto's van franse merken: Renault, Citroen of Peugeot. Zou je er anders niet mogen parkeren?

Gefietst: 25 km bij zo'n 23 graden met windkracht 3-4.

Zomeravond in een wolkig Stompwijk

M'n ouders staan op de camping in Leidschendam en da's een mooie gelegenheid om een avond met m'n moeder door het Zuid Hollandse land te gaan toeren.


Tijdens het fietsen valt het weer op hoe hoog de luchten zijn en hoe ver je kunt zien. Grote grijze wolkenpartijen hangen boven ons, terwijl beneden de haasjes door het weiland dartelen en de bloemen hun best doen om ze geel mogelijk te zijn. In de verte breken zonnestralen door het wolkendek en zetten het land in een toverachtig gouden licht. Het is mooi!

Gefietst: Circa 35 km, ongeveer 14 graden, bewolkt en droog, windkracht 4. Via de Knip rijden we tussen de weilanden naar Stompwijk en vandaar naar het mountainbikeparkoers bij Zoetermeer. Via de mooie oude ...weg rijden we naar de bebouwde kom, maar vanaf daar vinden we al snel de Meer en Wouden-route die ons prachtig langs de achterkant van de mountainbike-heuvels en tussen de weiland terug voert naar Stompwijk. Vanaf daar pakken we een paar favoriete kleine kerkpaadjes tussen de weilanden door, richting Zoeterwoude en gaan we onder het fietstunneltje door richting de Vlietlanden. Via de Knip rijden we weer terug.

Toltocht langs het water

Zondag 5 juli fietsen we met de Tol een schitterende route. Via de Vliet naar Voorschoten en Leiden en dan dwars door het groene hart naar voor mij onbekende paadjes ten oosten en noorden van Alphen aan de Rijn. We fietsen langs brede vaarten met bootjes en passeren menig meertje of aanlegsteiger. Vanwege het mooie weer zijn de vaarwegen druk met dagjesmensen die van de zon en hun bootje genieten.

Ook vandaag weet de wegkapitein weer een mooi traditioneel café te vinden voor de koffie-met-puntje in het niemandsland rond de A12 dat Leimuiden wordt genoemd.

Gefietst: 85 km, windkracht 2, ongeveer 20 graden en droog. Zonnig en deels bewolkt.

Verjaardag in Leiden

Zaterdag 4 juli is er een verjaardag van ons neefje in Leiden en om onze conditie voor de vakantie nog wat op te krikken, fiets ik met zoonlief samen op onze mountainbikes naar Leiden. Na een hele ochtend sporten valt het voor de kleine pootjes niet mee om het hele eind te fietsen, maar de kleine man houdt dapper vol en probeert mama bij elke col of brug te lossen.

Bij Duijvenvoorde is het tijd voor een korte stop. Dan fietsen we langs de spoorbaan verder naar Voorschoten om in Leiden te eindigen met, het is inmiddels een traditie bij het fietsen, lekker stukje gebak. Ik heb me nooit gerealiseerd dat ik van al dat fietsen meer calorieën zou kunnen opnemen dan dat ik verbrand...

Gefietst: 2x12 km, ongeveer 22 graden, vrijwel windstil, zonnig en droog.

Toltocht door het Westland

Zondagochtend is het weer tijd voor de inmiddels bekende tocht met Toerclub de Tol. Dit keer rijden we naar het Westland, waar we een klassiek tentje aandoen voor de koffie. Zoek je een traditioneel dorpscafé waar de tijd heeft stil gestaan? Dan ben je bij dit adresje tussen het Westland en de waterweg aan het goede adres. Mij hoor je er niet over klagen, wie zegt er dat tradities het niet verdienen om in ere te worden gehouden?

Gefietst: circa 75 kilometer. Droog en warm weer, circa 20 graden, windkracht 2-3. Vanaf Leidschendam via Nootdorp en Ypenburg richting Delftse Hout. Van daar naar het Westland en dan via de duinen en Den Haag/Rijswijk terug.

Op bezoek bij een oude liefde

Hoewel ik intussen razend enthousiast ben over het fietsen en me een leven zonder stalen ros niet meer kan voorstellen, ben ik een half jaartje geleden noodgedwongen begonnen met fietsen omdat een oude liefde me in de steek liet. Of beter gezegd: m'n heup liet me in de steek met een hardnekkige blessure, waarna ik m'n grote liefde hardlopen gedag moest zeggen. Vanavond 24 juni is het tijd om m'n oude liefde weer eens te bezoeken. Met m'n mountainbike cross ik lekker door de stille duinen en de stad naar m'n oude vriendjes bij Haag Atletiek om daar het wekelijkse biertje na de woensdagtraining mee te pakken.

Op de terugweg rijd ik rustig door de stille stad in het avondlicht. Op het Voorhout is het spookachtig mooi: zie ik daar nou een groep Minions aankomen (vrij naar Overlord)?

Gefietst: circa 35 kilometer in 2x 17 km. Ongeveer 20 graden, droog en warm, windkracht 3 mee op de heenweg en windkracht 0 tegen op de terugweg.