Luie zondagmiddag met de filosofie van de heuvel

Na het Sinterklaasweekeinde is het weekeinde daarna altijd opnieuw druk met feest en kado's: ik ben jarig. Helaas is het dat weekeinde voor het eerst sinds twee maanden fantastisch fietsweer, maar zit de agenda te vol om een paar uur vrij te maken om te fietsen. Dan is er een prachtige troost: ik heb voor m'n verjaardag 'De filosofie van de heuvel' gekregen.

Dit is een boek over fietsen, zoals fietsen ook kan zijn: Wel een doel (Rome), maar dat doel dient vooral om de weg er naartoe mogelijk te maken. De fietsen: een mountainbike (een gele) en een oude racefiets die voor minder dan €100 kon worden aangeschaft. Verder twee fietstasjes, een rugzakje en een creditcard. Je stapt in Leiden op de fiets en begint richting Zoetermeer te rijden en dat is het begin van de weg naar Rome. Zo eenvoudig kan fietsen zijn. Wil je meer over het boek weten, dan kun je hier het eerste hoofdstuk lezen.

Ik blijk een kilometervreter, niet alleen op de fiets maar ook op de bank. Voordat ik het weet heb ik al 865 kilometer afgelegd en ben ik op het traject van Dijon naar Beane. Daar besluit ik dat het welletjes is. Het leven is geen wedstrijd en ook het lezen van een mooi boek over fietsen is geen wedstrijd die je zo snel mogelijk moet afronden. Dit boek smaakt als een goed glas bier of een uitstekende champagne (onderwerpen die overigens opvallend vaak worden besproken voor een boek over fietsen). Hier moet ik langzaam van gaan genieten. Ik neem mezelf voor om nu te stoppen en voortaan maximaal 1 hoofdstuk per dag te lezen. Nadat ik nog even smokkel en weer drie hoofdstukken lees, leg ik het boek echt weg.

Lezen over fietsen is minstens zo leuk als zelf fietsen. Hoewel het prachtig fietsweer is, is het nog mooier om op de bank te liggen en te lezen over een dichter/filosoof en fotograaf die een fietstocht maken. Zoals het motto van m'n blog ook aangeeft: 'het gaat niet om de techniek en gadgets van je fiets, maar om wat je met je fiets doet'.

Gefietst: 0 km, op de bank thuis. Droog, circa 10 graden en prachtig zonnig.

Gewoon maandagochtend

Na de lange smokkeltocht naar Barneveld is het de hele week donker, nat, koud en druk met klussen voor klanten, Sinterklaasinkopen en pakjesavond. Maar dan wordt het maandag, breekt de nieuwe werkweek aan en heb ik werkvacuum. Een werkvacuum is een dagje midden tussen allerlei drukke klussen in, waarin je even niets hoeft te doen. De vragenlijst zijn geprogrammeerd, het onderzoek loopt en een rapportage kun je nog niet maken. Geen noodzaak voor acquisitie, want er is werk genoeg. Alleen is er vandaag even niet zo veel te doen. Tijdens zo'n werkvacuum komt het uitstekend uit dat je freelancer bent (lees: geen baas die wil dat je op kantoor zit) en dat je van fietsen houdt.

Ik pak dus op maandagochtend lekker de mountainbike en rijd gewoon een rondje door de omgeving om te genieten van alle gewone maandagochtend-dingen die je meestal op een maandag niet meemaakt: een molen langs de Vliet, uitgestrekte weilanden en een glibberig mountainbike-bos in Zoetermeer waar je nu gruwelijk kunt vallen en het wel een paar dagen kan duren voordat er een volgende fietser langskomt die je vindt (wat gelukkig niet nodig is, omdat ik zo voorzichtij rij dat ik niet val).

In het mountainbike-bos voel ik dat de benen vandaag weinig kracht hebben. Rammstein was leuk gisteravond, maar ook erg laat en dat is minder goed te combineren met inspannende klimheuvels. Ik hou het daarom lekker relaxed en rijd via Stompwijk over de gruwelijke klinkerweg terug naar Leidschendam, die overigens met een mountainbike een stuk beter blijkt te doen dan met een racefiets.

Gefietst: 20 km in een uurtje, ongeveer 10 graden en miezerig. Via Wilsveen naar Zoetermeer, dan via Stompwijk weer naar huis.

Smokkelroute naar Barneveld

Zaterdag is het zeer regenachtig, maar zondag belooft beter weer. Dat besluit ik te combineren met de verjaardagsvisite van m'n schoonmoeder in Barneveld. Een stevige wind richting ZZW zou moeten zorgen voor een mooi tochtje. Helaas blijkt het allemaal wat tegen te vallen. De lichte regen gaat op het moment dat ik de straat uit ben over in een gestage bui die maar niet wil ophouden.

Vol twijfels rijd ik langs Stompwijk en Benthuizen. Ik voel m'n armen en merk dat ik veel op de mountainbike heb gezeten en weinig op de racer. Het blijft maar regenen en ik heb het nu al koud. Ga ik dit wel volhouden? Zal ik bij Gouda de trein pakken? Helaas heb ik de wind lang niet altijd mee, maar blijkt hij op grote stukken ook van de zijkant te komen. Bovendien regent het nog steeds fors. Ondanks de regenjas en overschoenen wordt ik drijfnat. In Boskoop is het tijd voor een eerste twijfel-stop. Zal ik in Gouda met de trein naar Utrecht rijden en dan verder fietsen? Maar de 10km tegenwind naar Gouda lokken niet en een blik op de GPS laat zien dat m'n route ook vrijwel langs station Woerden voert. Ik besluit door te rijden.

In Bodegraven gaat de route tot m'n verrassing pal langs het station en ik spiek even snel naar de treintijden. Over minder dan 10 minuten gaat er een sneltrein naar Utrecht! Zal ik? Nee! Het fietsen gaat nu best lekker. Ik besluit vol te houden en wordt beloond met een prachtig fietspad langs het water naar Woerden. De wereld is van mij en een stel fanatieke vissers, meer is er niet. Opgetogen rijd ik naar Woerden, maar daar slaat de twijfel opnieuw toe. M'n armen en rug doen nu, na pas 40km, al behoorlijk pijn en ik ben nog niet op de helft! Bovendien heb ik het steenkoud en lokt het me niet om nog zeker 2-3 uur in de koude regen door te rijden. Ik neem een wijs besluit: het is een mooi moment om te 'smokkelen'.

Ik koop rap een kaartje voor mezelf en m'n fiets en nestel me in de stoptrein naar Utrecht. Plots is het helemaal niet meer erg dat treinen muf en bedompt zijn, want ik warm lekker op tijdens het ritje en heb prima tijd om drie boterhammetjes naar binnen te werken. In Utrecht stap ik over op de intercity naar Amersfoort, maar dan krijgt het natte pak gevolgen: ik krijg het koud en sta te bibberen. Bij het verlaten van station Amersfoort wordt m'n karakter echt getest: ik heb het ijskoud en de rijwind doet er nog een schepje bovenop. Al bibberend probeer ik mezelf warm te fietsen, maar dat valt niet mee met stoplichten om de 200 meter. Buiten de bebouwde kom blijk ik de wind flink tegen te hebben en via Achterveld rijd ik naar Barneveld, de laatste 13km van m'n tocht. Pas in de laatste kilometer wordt m'n lichaam weer een beetje warm, maar m'n handen en voeten blijven ijsklompjes.

Maar na het harde werken wacht de beloning: eerst in de vorm van een hete douche waar m'n handen en voeten heerlijk bij opwarmen. Daarna met een kopje liefdevol gemaakte capucino, heerlijk gebak en een paar volle koppen erwtensoep. De fietskou is al snel weer vergeten en ik maak alweer plannen. Wanneer zou het weer goed genoeg zijn om de toch wel helemaal uit te fietsen? Ik heb er nu al zin in!

Gefietst: 60km in 2.32 minuten. Veel regen en harde wind (vooral zijwind, deels mee en af en toe tegen). Gefietst: via Stompwijk, Benthuizen en Boskoop naar Bodegraven en dan naar Woerden. Daar met de trein naar Amersfoort. Dan via Achterveld naar Barneveld.

Waar was dat paadje nou?

Woensdag lukt het opnieuw om in de drukke werkweek even tijd te maken voor het zo opbeurende Rondje Fietsen. Het regent en ik besluit om lekker een stuk van de vossenjacht van zondag opnieuw te rijden. Via Clingendael rijdt ik naar TNO en vandaar naar de gevangenis bij Scheveningen. Met de stormwind in de rug raas ik door de duinen, tot bij de afslag naar Meijendel. Het vossenjacht pijltje is zowaar nog zichtbaar en dan komt de grote uitdaging: kan ik dat mooie slingerpaadje van de vossenjacht over de Waalsdorpervlakte nog terug vinden?

Na wat zoeken en hulp van die onmisbare GPS op m'n telefoon herinner ik me stukjes van de weg uit de vossenjacht en plots vind ik de ingang naar het mooie slingerpaadje weer terug. Via toppen en dalen slinger ik door de duinen, dit paadje is echt tof!

Tijdens de hele rit over het laatste paadje kom ik één fietser en een hardloper tegen. De rest van de inwoners van de Randstad staat deze regenachtige woensdagochtend kansloos vast in de files. Hoe jammer, er zijn zoveel leukere dingen te doen op zo'n ochtend. Zoals lekker rijden door de duinen. Vlak voor het einde van de duinen neem ik even de tijd voor een plaatje van de beroemde klok.

Dan rijd ik lekker langs Clingendael en Mariahoeve terug naar huis. Het werk kan weer beginnen, ik heb genoeg frisse zeelucht binnen gekregen voor een dag boordevol energie. Wat is fietsen toch lekker!

Gefietst: 35 km, windkracht 4-5, lichte regen. Via de tunnelbak door het bos bij Marlot naar Clingendael. Via TNO en het fietspad naar de gevangenis bij Scheveningen. Dan door de duinen tot aan de afslag naar Meijendel. Eerst richting Meijendel, maar vlak voor de boerderij naar links, door de duinen naar de uitgang en vlak voor de uitgang van de duinen rechtdoor het mooie paadje naar de Waalsdorpervlakte in. Via de golfbaal, Clingendael en Mariahoeve weer naar huis.

Als een kind van acht op speurtocht

Vandaag is het de tweede keer dat ik kan meedoen aan de befaamde vossenjacht van De Tol. Met een flinke bries tegen vertrekken we richting de Sijtwende-fietsbrug en daarna slingeren we door de stad via Mariahoeven naar en Marlot naar Clingendael. Dan gaat het door via Scheveningen. Ik rijd met een ervaren groepje B-rijders die elk pijltje direct weten te spotten, maar bij Scheveningen splitsen onze routes zich en ik moet moederziel alleen de duinen in. Als dat maar goed gaat...

Het is geruststellend om te weten dat het eerste deel van de route vrijwel geen zijwegen kent, dus misfietsen kan haast niet. Ik geniet van de wind in de rug en het mooie uitzicht en neem lekker de tijd voor een paar mooie foto's. Dat is een goede zet, want vlak daarna komen er vier maatjes van De Tol me achterop en fiets ik lekker verder met Gerard, Wiel, Cees en Mart die een uitstekend oog voor de pijlen hebben. 

De route gaat via een mooi onbekend paadje langs de Waaldorpervlakte en dan via de golfbaan en Duindigt naar Wassenaar. Daar vinden we zowaar een emmer en dan rijden we door naar Leidschendam. Helaas missen we vlak voor de finish nog een emmer, maar ik weet deze week op tijd te finishen en heb de vos relatief vlot gevonden. Ik eindig daarom met maar liefst 30 punten, een grote sprong vooruit!

Na de finish is het lekker uitblazen met een kommetje tomatensoep en het luisteren naar mooie verhalen van de medefietsers, terwijl wedstrijdleider Peter zich over de stand buigt. Het was een prachtige route om eens goed uit te waaien. Ondertussen genoot ik onderweg van het speuren naar pijltjes en de flauwe streken die mensen elkaar proberen te leveren. Het rijden van een vossenjacht maakt het kind in je wakker en we gedragen ons allemaal alsof we weer acht jaar oud zijn. Geen wonder dat de vossenjachten zo'n uitstekende opkomst hebben. Dit is leuk!

Gefietst: 45 kilometer in zo'n 2,5 uur. Windkracht 4-5, een klein buitje en verder droog.

Rustige werkweek

De herfstdepressie begint toe te slaan. De dagen zijn donker en ik zit veel teveel binnen. Ik begin de herfst daarom met een goed voornemen: ik ga meer fietsen bij daglicht en probeer elke week een keer overdag te rijden buiten de weekeinden. Vandaag is het tijd voor z'n overdagse rit. Ik ben helaas wat moe (najaarsdepressie, Mexicaanse griep? Nee, gewoon 's avonds te lang aan het gamen en te laat naar bed...) en besluit tot een kort ritje.

Met slappe pootjes is het altijd verstandig om tegen de wind in te beginnen, dus fiets ik verstandig richting Delft met de wind vol op kop. Ik blijk helaas een hele slechte conditie te hebben, want de teller komt amper boven de 20 km/uur en ik ben doodop. In de bebouwde kom blijf ik even kijken naar de Delfste 'heen-en-weerwolf' die het fietspontje bestuurt en dan draai ik om. Daar blijkt de ware aard van m'n vermoeide benen: ik had windkracht 8 tegen! Plotseling barst ik van de energie en ik raas in no-time terug naar Leidschendam. Daar baal ik een beetje dat ik al zo snel ben omgekeerd, maar opnieuw tegen de wind in fietsen lokt ook niet. Dan maar naar huis, douchen en gauw aan het werk voor m'n klanten.

 

Gefietst: 20 km in 40 minuten. Droog, windkracht 8 tegen op de heenweg. Via de vliet langs Voorburg en Rijswijk naar Delft en weer terug.

Outdoor spinning

Zaterdag 14 november is er herfststorm. Veel te nat om met de dunne bandjes te gaan rijden, dus pak ik de mountainbike voor een snel en pittig tochtje in de buien. Via Clingendael rijd ik naar Scheveningen. Dan gaat de tocht lekker makkelijk met volle windkracht 6 in de rug op naar Wassenaar en door naar Katwijk. Daar besluit ik, hoewel het rijden heerlijk gaat, toch maar om te keren. Dat blijkt binnen 100 meter een heel wijs besluit te zijn want... het waait! En hoe! Ik moet vol op de trappers gaan staan en m'n teller komt niet meer boven de 20km/uur. Elke duintop voelt als een Mont Ventoux en dan voelt het rijden van Katwijk naar Wassenaar als een ware transalp.

 

Bij Wassenaar krijg ik de slag te pakken en wordt het zware fietsen zowaar leuk. Ik ga het zien als een ultieme vorm van outdoor spinning. Een sportschooltraining, maar dan lekker in de duinen en de frisse zeelucht. Bovendien veel goedkoper en leuker dan een sportschool! Vol enthousiasme rijd ik nog een flink stuk door de duinen tot voorbij Meijendel en dan koers ik rustig via Wassenaar en de tunnelbak terug naar Leidschendam. 

 

Hoewel het maar een relatief kort tochtje was, bewijst de mountainbike vooral bij dit weer z'n meerwaarde. De banden trotseren elke waterplas of berg boomblaadjes. Ik cross overal doorheen, maar het voelt een stuk zwaarder dan op de racefiets. Twee uur fietsen met deels tegenwind en duintoppen is dan gewoon een hele mooie training. Zonder dat ik verkleum ben ik relatief snel weer thuis, maar wel helemaal uitgewaaid. Volgende week weer!

Gefietst: 45 km in 2 uur, windkracht 6, 12 graden en regen. Via de tunnelbak naar Clingendael, langs de golfbaan over de fietspaden naar de gevangenis in Scheveningen. Dan door de duinen naar Wassenaar en door tot aan de boulevard in Katwijk. Daar even wat drinken en dan door de duinen terug tot bij Meijendel. Dan via De Kievit terug naar de tunnelbak en Leidschendam.

Waar is die vos nou?

Zondag 8 november organiseren m'n vriendjes bij De Tol weer hun twee-wekelijkse vossenjacht en dit keer komt het mooi uit om mee te rijden. In de jacht draait alles om het volgen van pijltjes, het gooien van knijpertjes in een bak in de buurt van een pijltje en het vinden van een vos. Maar natuurlijk draait het eigenlijk maar om één ding: lekker fietsen!

Het vinden van bakken voor de knijpertjes blijkt niet mee te vallen. Er staan ultra-kleine bordjes met een 'k' (zie foto hierboven, zoek het bordje...) en dan moet je in de buurt van zo'n bordje nog de emmer zien te vinden. Helaas vind ik maar één van de vier emmers en dat is vooral omdat er een groep van twintig andere fietsers omheen staat.

 

Omdat het niet meevalt om de pijltjes te vinden, sluit ik me aan bij een grotere groep fietsers. Helaas blijken zijn de kortere B-route te rijden als we bij de splitsing komen. Ik dreig alleen verder te moeten, maar dan duikt mijn held op: Anton laat zich overhalen en rijdt lekker met mij de A-route.

 

Na een lange tocht van bijna 50km bereiken we het clubhuis. Helaas vinden we maar één emmer en zijn we bijna 45 minuten te laat voor de vos. Wel hebben we heerlijk gefietst door allerlei mooie paadjes rond Rijswijk, Wateringen en Delft. Ook al keren we zonder buit huiswaarts, het was een leuke tocht.

Gefietst: 50 km, van 10 tot 13.30 uur. Ongeveer 9-12 graden, windkracht 3, droog.

Hard gaat steeds makkelijker

Zaterdag is het lekker droog en dat betekent: op pad met Toervereniging Zoetermeer. Via oneindig veel nieuwe onbekende weggetjes blijken we plots in Moerkapelle te zijn. Daar gaat de weg verder door paadjes, polders en dijkjes. Na een hele tijd fietsen herken ik het traject rond Stolwijk (zie 'Zakenlunch in Gouda' van 4 maart op de blog). Dat is echter maar van korte duur. Al rap duiken we weer nieuwe paadjes in en voor de koffie hebben we weer een heerlijke traditionele locatie onder Lekkerkerk.

 

Na de koffie rijden we richting Krimpen aan de ... Lek! Nee, het is aan de IJsel maar we rijden Lek. Mooi even een momentje om een paar plaatjes te maken van de stoere fietsers voor prachtige gouden herfstbladeren en een zonovergoten dijkje waar rap een band wordt gerepareerd.

Daarna wordt het echt genieten. We rijden over relatief brede dijkjes waar auto's prima kunnen passeren en wij dus op volle snelheid met een licht windje in de rug op vaart komen. Het tempo ligt continu ruim boven de 30 km/uur en... dat kost me geen enkele moeite! Ik merk dat de langere en snellere tochten met m'n nieuwe vriendjes van de Toervereniging Zoetermeer beginnen te wennen. We rijden een prachtige route langs heel veel mooie paden, wegen en dijkjes. De lucht is strak-blauw en de temperatuur klimt langzaam naar 15 graden. Wat is fietsen leuk! Ik besluit dat ik na vandaag officieel fietsverslaafde ben. Dit is genieten, dit is top!

Bij het binnenrijden van Leidschendam over het bruggetje bij Sijtwende kijk in naar rechts. He, wat is dat nou? Stomverbaasd blijf ik staan en rijd ik terug. Midden tussen de gele silo's van het zandbedrijf en de grauwe jaren'70 flats zie ik aan de horizon iets bijzonders: een pitoresk stukje Leidschendam! Mijn woonplaats blinkt helaas uit in fantasieloze bebouwing en een afschuwelijk winkelcentrum (ja, Leidschenhage, ik bedoel natuurlijk jou). Maar hier, aan de Vliet na een prachtige fietstocht zie ik zelfs de schoonheid in Leidschendam. Het moet niet gekker worden.

Gefietst: 110 km in 3.55 uur. Temperatuur 10-15 graden, droog en zonnig. Windkracht 3 vanuit het zuid-oosten. Tot slot weer een mooi plaatje van de gereden route, met dank aan Pim die ze elke zaterdag keurige op Bikely zet. Hier kun je de route downloaden om hem zelf te fietsen.

Fietsen om nooit meer naar huis terug te gaan

Op woensdag krijg ik het eindelijk weer eens voor elkaar om het werk even aan de kant te zetten en lekker te gaan fietsen. Om half negen spring ik op de fiets en onderweg besluit ik door de vertrouwde polders naar Hazerswoude te rijden. Het is hoog-herfst: overal liggen blaadjes op de weg en de bomen zijn plots een stuk kaler dan vorige week. De oogst is binnen gehaald en de zwarte kleigrond ligt in grote brokken op de kale akkers.

Na Hazerswoude draai ik naar het noorden en rijd ik via een paar mooie nieuwe paadjes (knooppuntenbord in Hazerswoude bedankt voor de tips!) ten zuiden van Alphen aan de Rijn door de polders richting Zoeterwoude. Het is prachtig zonnig en licht, vrijwel windstil en zo'n 12 graden terwijl het langzaam opwarmt. De polder zijn zo ruim, zo stil en zo licht. Ik moet onderweg even stoppen om de kopjes van de paddenstoelen vast te leggen en kijk verwonderd om me heen. Wat is het hier mooi, wat is het geweldig om fietser te zijn!

 

Gefietst: 50 km in 1.55 minuten. Windkracht 1-2, circa 10-12 graden en droog en zonnig. Via de oude weg naar Nootdorp, linksaf door Leidschenveen en dan langs de grote weg naar Snow World in Zoetermeer. Dan via de boerenweg naar Stompwijk en daar langs de meest linkse dijkweg naar 't Geertje. Door naar Gelderswoude en tussen de weilanden naar Bodegraven. Dan via de binnenwegen naar Hazerswoude en via kleine fietspaden ten noorden van Hazerswoude door de polders. Onder Alphen aan de Rijn langs door de polder naar Zoeterwoude. Dan via de mooie boerenpaden rond Wilsveen naar Stompwijk. Dan een uitdaging: over de lange klinkerweg vanaf het begin van Stompwijk helemaal door tot aan de tunnel in Leidschendam en dan via de Vliet weer naar huis.

Spelen in de modder

Het is vrijdagavond. Regen slaat tegen de ruiten. Eén blik op de weersvoorspelling voor zaterdag maakt de veel duidelijk: ik ga zaterdagochtend niét op de smalle bandjes met de toerclub rijden. Eén telefoontje maakt nog meer duidelijk: Paul en Joep hebben veel zin om zaterdag met de mountainbike op pad te gaan. Een mooie gelegenheid om zoontje Floris ook de fiets op te slepen, na een week van weinig voetbaltraining en een overvloed aan energie.

Na een rondje glibberen door het bos gaan we fietsen op het uitgestrekte terrein op de heuvels. Daar is het heerlijk rijden. De regen is overgegaan in zachte miezer en er hangt een lichte mist over de weilanden. Overal ruikt het naar herfst. Je snapt niet waarom er niet veel meer fietsers zijn. Wat doet iedereen vanmiddag thuis of in het winkelcentrum?!

Hoewel de jongens nog klein zijn, rijden ze al een stuk sterker dan voor de zomer. Joep weet indrukwekkende heuvels te beklimmen met z'n kleine pootjes en wij zeggen tegen elkaar "dat hij natuurlijk ook weinig gewicht mee hoeft te torsen". Ondertussen zijn we stikjaloers op zijn talent!

Na een paar prachtige rondjes rijden we via 'de boerenweg' naar Stompwijk en dan over de A4 naar de Knip. waar we de weg langs de Vliet nemen en de jongens lekker opjutten voor wat sprintjes naar huis. De mannetjes zijn total loss en wij hebben heerlijk van de herfstlucht genoten. Soms is een tochtje van 25 km ook buitengewoon de moeite waard.

Gefietst: 25 km, waarvan 10 km op het parkoers in Zoetermeer. Ongeveer 14 graden, windkracht 2-3, lichte motregen.

De wet van 14 graden

Zaterdag 17 oktober is het de dere keer dat ik me aansluit bij TC Zoetermeer, de snelle jongens. Net als drie weken geleden rijden we weer naar Noordwijkerhout, maar nu via een iets andere route. Ik kom de hele weg op bekende plaatsen, maar die worden onderling met elkaar verbonden door wegen die ik absoluut nog niet ken. Ik heb steeds geen flauw idee waar ik ben, waarna ik plots op een bekend kruispunt aankom vanaf een totaal andere kant dan ik gewend ben, een grappige ervaring.

Het is vandaag lekker weer. In de ochtend is het al zo'n 11-12 graden (in tegenstelling tot de koude nachten in het midden van de week) en ik besluit dat een korte broek warm genoeg is. Daar zijn de ervaren fiets-heren het echter helemaal niet mee eens. Hoewel ik m'n benen nog keurig heb onthaard voordat ik op de fiets stapte, is het commentaar niet van de lucht. Het is Kouder Dan 14 Graden En Dan Fiets Je Niet Met Blote Benen! Helaas blijk ik deze fietswet nog niet te kennen en ik verontschuldig me voor m'n blote pootjes. Verschillende heren hebben op m'n benen mierentietjes gezien (dit is waarschijnlijk wielrentaal voor kippenvel) en zo merk ik: deze mannen ontgaat niets! Ik zal voortaan m'n beenstukken aandoen. Na de koffie stijgt de temperatuur naar een comfortabele 16 graden en fiets ik inderdaad wel lekkerder nu het net wat minder koud is. Maar... zouden de mannen het nu niet erg warm hebben, in al die lange broeken?

Hoewel de tocht grotendeels door de wijdse polders gaat, hangt overal de geur van herfst in de lucht. Het ruikt naar bladeren, nattigheid en haardvuur, heerlijk! Veel bomen zijn nog groen, maar toch begint er hier en daar al wat blad te vallen. Hoewel de groep houdt van flink hard rijden, zorgt voorrijder André voor een veilig kalm tempo in alle bochten met blad of nattigheid. Tel daar bij op dat hij prachtige routes weet te vinden met weinig verkeerslichten en veel brede fietspaden en je begrijpt: deze voorrijder scoort nu al pluspunten bij mij.

Vandaag merk ik dat ik dit niet voor het eerst doe. De eerdere twee ritten met de mannen en de pittige mountainbike-training van vorige week werpen hun vruchten af. Het grootste deel van de rit rijd ik makkelijk mee en maar heel af en toe moet ik werken om bij te blijven, wat een lekker gevoel dat het zo makkelijk gaat!

Gereden: 111 km in 3.57 minuten. Ongeveer 12-16 graden, windkracht 3 NW (heenweg tegen). 

Met dank aan Pim Clotscher voor het uploaden van de route, daar maak ik graag gebruik van: 

TV Z'77 ZATERDAGRIT 17-OKT-2009

Share your bike routes @ Bikely.com

Een Fiets Uit De Doos!

Als beginnende fietser gaat er een hele nieuwe wereld voor je open en het valt niet altijd mee om hierin je weg te vinden. Gelukkig zijn er dan ervaren fietsers en bladen die je de weg wijzen of goede lessen geven. Eén van die lessen is: Koop Geen Fiets Uit De Doos!

Een fiets uit de doos is dom. Een fiets uit de doos is taboe. Hoewel een fiets uit de doos financieel erg aantrekkelijk kan lijken, geeft het niets dan ellende. Een fiets uit de doos, is namelijk een standaard fiets die je bestelt zonder ervaren fietsenmaker die eerst uitgebreid je maten opneemt, waarna hij je nieuwe stalen ros precies op maat voor je afstelt.

Een fiets uit de doos mag dan wel goedkoop zijn, uiteindelijk is het duurkoop. Want zonder goede afstelling zal je nieuwe fiets nooit goed rijden, hoe mooi de derailleurs of wielen ook zijn. Je krijgt pijn in je onderrug, pijnlijke polsen of een stijve nek. Als beginnende fietser begreep ik al snel dat dit niet is waar ik naar op zoek bent en al snel prent ik mezelf in: ik ga nooit een fiets uit de doos kopen.

Dan dient de realiteit zich aan. Die realiteit ziet er uit als een aardige fietsenwinkel in het centrum van Den Haag waar ik incidenteel m'n oude stadsfiets wel eens voor een beurt bracht. Nu blijkt plots dat die winkel ook een hele mooie serie Trek-fietsen op voorraad heeft. In die voorraad zit één bijzonder model: een damesracefiets van het vorig jaar die met een flinke korting wordt aangeboden.  Ik informeer naar de framemaat en de winkelier weet me te overtuigen: "Die past echt helemaal bij jou, ga er maar eens op zitten". Voorzichtig rijd ik vervolgens een klein rondje op die wiebelige fiets met ultradunnen bandjes door de drukke stad vol tramrails. Het is de eerste keer dat ik echt op een racefiets zit, ik heb geen idee waar ik op zou moeten letten...

In de winkel informeer ik nog eens voorzichtig: "Past deze fiets echt wel bij mij", maar de fietsenmaker hoort de ondertoon van hebzucht in m'n stem, terwijl ik zelf al sta te plannen of ik deze fiets misschien vanmiddag al mee naar huis kan nemen, zodat ik morgen al kan rijden. Kortom: ik ben verkocht! De fietsenmaker mompelt nog iets over "ervaring met hoe mensen op een fiets zitten" en ik verzin een volgende kritische vraag: zou de fiets vandaag nog klaargemaakt kunnen worden?

Wat volgt kun je op de allereerste berichtjes van januari op dit blog lezen: de fiets gaat inderdaad nog dezelfde middag mee naar huis en ben een nieuwe hobby rijker op m'n eigen fiets (uit een doos, maar daar denk ik lekker niet meer over na).

M'n carriere als fietser verloopt voorspoedig. Na de nodige rondjes in de winter door weer en wind sluit ik me in het voorjaar aan bij het plaatselijke fietsclubje. Dat bevalt uitstekend en zodra de zomer ten einde loopt zoek ik een nieuw fietsclubje zodat ik ook op de zaterdagen kan rijden. Dan blijk ik naast echte fietsers te rijden. Er wordt gevraagd of ik m'n fiets wel eens goed heb laten afstellen en ik mompel wat vaags van "ervaring met hoe mensen op een fiets zitten". Toch krijg ik een welgemeend advies mee: laat die fiets eens goed afstellen!

Nu heeft m'n racertje op dat moment een kleine slag in het achterwiel en ik besluit om hem voor een kleine beurt weg te brengen naar de racefietsspecialist in de buurt waar ik in het voorjaar ook een mountainbike heb gekocht (zie berichtjes van mei op dit blog).

De specialist belooft m'n fiets goed na te kijken en nu wel helemaal op goed af te stellen. M'n exacte maten zijn met allerlei excentrieke hulpmiddelen al eens opgemeten. Het computersysteem wordt opgestart en mijn maten worden uit de database gehaald, geprint en aan m'n fiets geplakt. Hier wordt niets aan het toeval overgelaten, hier hebben ze het niet over "ervaring", maar wordt er keihard gemeten. Met een gerust gevoel verlaat ik de zaak. Nu kan niemand bij de toerclubjes meer wat van m'n fiets zeggen!

Die avond kom ik vol verwachting de werkplaats binnen. We praten over de reparaties die nodig waren en ik vraag heel benieuwd naar wat er uiteindelijk allemaal nog op maat aan m'n fiets afgesteld moest worden. Het antwoord van de racefiets-expert-met-al-m'n-maten-in-het-computersysteem is verbijsterend: "HELEMAAL NIETS, hij stond al perfect voor jou afgesteld!"

Nat, vies en heel moe

Op zaterdagnacht 10 oktober regent het pijpenstelen en ik besluit m'n racefiets een rustdag te gunnen en pak de mountainbike uit de schuur om nu eindelijk eens dat veelbelovende parkoers bij Bergschenhoek te verkennen. Onderweg beginnen de bomen prachtig herfsbruin te kleuren, wat wordt onderstreept door lekkere herfstbuien.

Via m'n favoriete Delfste Hout fiets ik richting Pijnacker en vandaar gaat het door naar Berkel. De dag begint goed: tussen de buien door fiets ik droog naar Bergschenhoek en nestel me lekker in een koffietent annex pizzeria. Ik zit nog geen twee minuten wanneer de hemelsluizen zich openen; hoezo timing?

Dan is het toch nog even zoeken om het parkoers te vinden en drijven er in de verte nog wat onweersbuien langs. Met ruim 30km in de benen begin in aan het parkoers. Dat blijkt te bestaan uit een klein kronkelrondje door een steil bos, aangevuld met wat langere tracks langs een heuvel. Het bos rijd ik twee maal, maar op de langere tracks krijg ik het moeilijk. M'n benen zijn moe en willen niet meer omhoog, maar omlaag gaat ook niet lekker meer.

Ik besluit aan m'n 'wind mee' terugtocht te beginnen, maar helaas heeft de wind hetzelfde besloten en is deze flink gedraaid. In plaats van mee, heb ik de wind vol tegen en gaat het ook nog eens flink harder waaien. Ik moet nog 25 km terug naar huis klunen en mis m'n vriendjes van het Zoetermeerse peloton. Eenzaam en alleen sukkel ik op de brede banden door koude regenbuien. Door alle modder in Bergschenhoek ben ik smerig en ik krijg menig verbaasde blik van tegenliggers. Het was vandaag superzwaar, maar wel tof. Het parkoers in Bergschenhoek was heel mooi en de lange rit was al met al een pittige training.

Gefietst: 70 km, waarvan zo'n 10 km op het moutainbike-parkoers. Flinke wind kracht 4-5 zijwind op de heenweg en vol kracht 6 tegen op de terugweg. Regenachtig, ongeveer 15 graden.

Even tussen de hoestbuien door fietsen

Het einde van de week slaat de keelpijn, oorpijn en schorre stem stevig toe, dus besluit ik op zaterdagochtend niet met de club mee te fietsen. Ik pak de videocamera om een paar mooie voetbalfilmpjes bij zoonlief te maken en stap in de middag op de fiets om zelf een rondje te rijden.

Vanwege de matige fitheid en stormachtige wind kies ik voor een kort rondje door de duinen (wind mee!) en Wassenaar-Voorschoten-Leidschendam (vol wind tegen en dus heel laag tempo). Al met al is het heerlijk om weer even van het mooie land te genieten en lekker uit te waaien. De keelpijn verdwijnt bij toverslag door de zoute zeewind en ik waai even heerlijk uit.

Gefietst: 31 km in 1.15 minuten. Windkracht 6-7, droog en 15 graden.

Superhard en aanklampen

Vandaag wordt het m'n tweede rit met de toerfietsers van TC Zoetermeer. De hoofdgroep gaat minimaal 140km fietsen, maar ik wil m'n pootjes nog wat rust gunnen en besluit met de 90km groep mee te gaan. Dat is dan wel minder ver, maar het blijkt zeker niet minder vermoeiend te zijn. We starten rustig richting Wassenaar, maar bij de eerste klim richting duinen begint iedereen te jagen en voel ik... die benen zijn inderdaad lang niet fit vandaag!

Via Katwijk en Noordwijk rijden we naar Noordwijkerhout. In de dorpjes gaat het even wat rustiger (lees: 28-30km/uur, een tempo dat sommige Tol-vriendjes onverantwoordelijk hard zouden vinden...). Maar zodra er duintoppen in zicht komen gaan de mannen vól jagen. Ik probeer dapper aan te haken, maar moet bij menig topje lossen. Toch kan ik tot vlak voor Noordwijkerhout blijven aanhaken en dan moet ik er echt af. Gelukkig is het dan snel tijd voor twee lekkere cappucino's en een grote punt met ultiem veel slagroom. Al die calorieën doen met goed en verfrist spring ik weer op de fiets.

We rijden een prachtig rondje. Via Lisse rijden we naar de Kaag en volgen we de brede wateren met overal pontjes. Bij Oude Wetering gaan we naar het Braasemermeer. Dan komt er weer een nieuwe ervaring in mijn nog korte fietsleven: ik rijd lek. Gelukkig is er een ervaren reparateur in de groep en voordat ik goed en wel m'n telefoon kan pakken voor een foto is de band van de fiets, van het wiel, ligt de nieuwe band er al weer op en zit de nieuwe band alweer in m'n fiets. Handig en alle hulde aan Frans!

Na deze stop rijden we pittig door met een tempo dat meestal tussen de 30-35km/uur ligt. Het rijden gaat nu lekker. Ik zorg dat ik goed in de groep blijf en we rijden over mooie brede wegen zonder al teveel scheuren of palen dus het fietsen is zowaar ontspannend. Onderweg herken ik af en toe een kruising of weggetje, maar het is me een raadsel hoe we uiteindelijk op de weg naar Gelderswoude en Benthuizen uitkomen. Daar ruiken de heren de stal. In superhoog tempo jagen we over de weg en ik probeer zo lang mogelijk aan te haken bij een tempo dat richting 40km/uur gaat totdat het me letterlijk zwart voor m'n ogen wordt. Helaas moet ik dan lossen, maar vervolgens rijd ik ontspannen met de 35km/uur groep door naar de Noord Aa, waar onze wegen zich splitsen. Het laatste stukje kruip ik met een tempo rond de 25km/uur naar huis. M'n pootjes zijn moe! Maar wat was dit mooi fietsen. Ik ga me zowaar nog een wielrenner voelen in plaats van een  toerfietser.

Gefietst: 105 km in 3.48 uur met een gemiddelde (totdat ik naar huis rijd bij de Noord Aa) van bijna 28 km/uur. Via Wassenaar, Katwijk en Noordwijk naar Noordwijkerhout. Dan via Lisse, de Kaag en Oude Wetering naar Hazerswoude en Gelderswoude en dan via de Noord Aa naar Stompwijk en via de grote weg langs Duivenvoorde terug naar huis.

Hele snelle nieuwe vriendjes

Vandaag meld ik me voor het eerst bij de de toerfietsers van TC Zoetermeer. Tijdens het mountainbiken was er al aangekondigd dat de heren met een flink tempo rijden en dat blijkt helemaal te kloppen. Met een snelheid die continu boven de 30km/uur ligt, jagen we door de polders. Toch fietst het allerminst zwaar, omdat de heren zeer gedisciplineerd in de groep rijden en kiezen voor mooie lange fietspaden. Pas na bijna 60km is het tijd voor de koffie, bij m'n vriendjes van de Tol zat de tocht er dan soms al bijna op!


Op de pitoreske markt in Breukelen strijken we neer voor koffie en er wordt zowaar heerlijke cappucino geserveerd. Dan rijden we in hoog tempo verder en gaan zeker niet rechtstreeks terug, maar met de nodige omwegen die allemaal langs mooie lange fietspaden lopen.

In één tocht zie ik routeborden die me vertellen dat ik minder dan 15km afzit van Utrecht en van Amsterdam, terwijl Rotterdam op 20km afstand lag: een record. Ook qua totaalafstand rijd ik vandaag een absoluut record: 138 km, terwijl ik eerder 85 km al superver vond. Hoewel ik nog nooit zo ver en hard heb gereden, ben ik na afloop niet eens echt moe. Ik voel vooral de binnenkant van m'n hand boven m'n duimen van het hangen in het stuur en heb een beetje zadelpijn. Moe ben ik niet echt. Ga ik dan nu écht fietsconditie krijgen?

Helaas gaat er thuis bij het uploaden van de foto's van de rit wat mis, waardoor dit de eerste rit wordt die het echt zonder foto's moet doen op m'n blog. Jammer! Wat wel weer leuk is, is dat je de gereden route zelf kunt downloaden of nalezen op Bikely.

Gefietst: 138km in 5 uren met een gemiddelde van 27,1 km/uur. Ongeveer 17-23 graden, windkracht 1.

Een rit met een oranje tint

Op dinsdag is het tijd voor een zeer casual rit. Vanaf Leidschendam rijdt ik via Voorschoten naar Duinrel om pa en ma op te halen, met twee tantes. Dan rijden we een lekker tochtje via Duindigt en het Haagse bos naar het centrum waar we plaatsnemen op de harde houten banken van de oranjetribune om te kijken naar het spektakel dat prinsjesdag heet.

Met twee sjieke elektrische fietsen en twee vrolijke felgroene gehuurde fietsen maken we een lekker tochtje. Bij thuiskomst staat m'n teller op 30km, maar doet m'n heup een beetje vervelend vanwege die harde banken. Het fietsen door de haagse bossen was echter heerlijk.

Gefietst: 30 km van en naar Den Haag (heenweg via Duinrel), ongeveer 17 graden, droog, windkracht 2.

Pijnlijke heup en helend landschap

Vanavond staat er opnieuw een tochtje op de mountainbike op het programma met de fietsers uit Zoetermeer. Helaas blijkt na één rondje al dat de heup niet wil meewerken. Vorige week vrijdag heb ik gesurfd. Dat was erg mooi, maar ook intensief, zo'n hele middag in de branding bij windkracht 6. Zondag deed m'n heup flink pijn. Dat is ondertussen weer over, maar nu bij het stuiteren door de kuilen gaat hij toch irriteren en mountainbiken is vanavond niet verstandig. Balen! Ik laat de groep in de steek en besluit een via een rondje Stompwijk naar huis te rijden.


Tijdens het fietsen onderga ik de helende werking van het mooie Zuid Hollandse landschap. Ik begin al balend op de fiets, vanwege de pijnlijke heup en de gestaakte training, maar al snel kijk ik vooral naar de verre horizon, de koeien in de weilanden en de grote groepen ganzen die in het gras grazen voordat ze over een paar weken aan hun tocht naar het verre zuiden beginnen. Wat is het hier mooi!

Na een week hard werken, verjaardagsdrukte en (te) weinig fietsen was ik alweer vergeten hoe mooi het land is op minder dan tien minuten fietsen van m'n huis. Ik rijd via Stompwijk naar de vogelplas en toer dan richting langs de Vliet richting Leidschendam over het allermooiste weggetje van Nederland. De zere heup is alweer vergeten en ik ben gelukkig, zoals zo vaak na het fietsen.

Gefietst: 25 kilometer op de mountainbike, ongeveer 16 graden, windkracht 3.